جشن نوروز عامل ماندگاری هویت و اتحاد اقوام ایرانی
محمد جواد اله یاری
به فر کیانی یکی تخت ساخت
چه مایه بدو گوهر اندر شناخت
به جمشید بر گوهر افشا‌ندند
مر آن روز را، روز نو خواندند
سرسال نو، هرمزفرودین
بر آسوده از رنج روی زمین
بزرگان به شادی بیاراستند
می و جام و رامشگران خواستند
چنین جشن فرخ از آن روزگار
به ماند از آن خسروان یادگار
در میان همه اقوام وملل جهان، از عهد باستان تا اکنون و تا همیشه جشن و شادی و آیین های خاصی مرسوم و معمول بوده و هست، که آن ها را ارج گذاشته و این روزها و مناسبت های خاص را مستمسکی برای گردهم آیی و برپا نمودن جشن و شادی قرار دا ده اند.
حکیم سخن سنج طوس نیز فلسفه ی نوروز را که از مهمترین آیین های ما ایرانیان است به این زیبایی ترسیم و به نظم آورده و ماندگار و جاوید کرده است.
ژرف نگری وافق بلند نگاه فردوسی انسان را به تحیر و تعجب وهمزمان به تحسین او وا می دارد.
وی ریشه وخاستگاه ساکنین ایران زمین را به آغاز پیدایش انسان خردمند بر روی کره ی زمین مرتبط می داند.
کشف آتش وآغاز زندگی جمعی بشر را از آن ایرانیان می داند.
او با شکوه وجلال تمام، نیاکانمان را معرفی می نماید بگونه ای که هر ایرانی نسل اندر نسل و تا همیشه به هویت ایرانی اش باغرور می بالد.
فردوسی همه ی آیین ها وجشن های ایرانیان را متعلق به یکایک اقوام متکثر ایرانی می داند وهیچ یک از این اقوام را که در پهنه وگستره ی ایران زمین حضور دارند ایرانی تر از بقیه نمی شناسد.
بی شک فردوسی اگر نگوییم تنها فرد ولی قطعاً از مهمترین کسانی ست که می توان گفت تاثیر گذارترین است در امر ماندگاری و جاودانگی زبان پارسی بعنوان زبان ملی، وملک ایران زمین بعنوان موطن همه اقوام ایرانی .
بحق آیین های بیادگار مانده از نیاکانمان، شکوه وجلال وعمق وغنایی بی همتا دارند که نوروز خاص ترین آن هاست. چون با رویش وزایش وتعادل بهاری همراه است.
زکوی یار می آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی
چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست
مجال عیش فرصت دان به فیروزی وبهروزی
(حضرت حافظ)
نوروز بر همه‌ی هموطنان و دوستداران فرهنگ وادب ایران زمین در همه جای جهان میمون و خجسته باد.