«فریده فهیمی»، از آن دست نویسنده هایی است که ساده و صمیمی و خوب می نویسد. او دارای عناوین و رتبه های برتر کشوری و استانی در زمینه ادبیات است. به بهانه چاپ دومین کتاب او به نام “تابش بی خواهش” توسط نشر هامون نو، پس از مجموعه داستان “لال مونی” که در سال ۱۳۸۹ به چاپ رسید با این نویسنده فرهنگی دشتستانی به گفت و گو نشسته ایم و به سوالات ما پاسخ داده است.

زبان ادبی، بیان شیرین و روایت های روان، پایان شگفت انگیز و مهم تر از همه تعهد او در قبال جامعه پیرامونی و مسائل مختلف روز از ویژگی‌های برجسته داستان‌ها و مقالات فهیمی است.

این بانوی نویسنده از نقطه شروع نویسنده شدنش به ایسنا می گوید: از سال سوم ابتدایی، شروع به نوشتن کردم، اما از همان زمان که خواندن را یاد گرفتم، می نوشتم. به این صورت که مطالعه می کردم و بعد می نوشتم، انگار با هر خواندن، مأموریت جدیدی برای نوشتن بر من محول می شد.

معضلات جامعه زنان، به شدت آزرده‌ام می سازد 

وی درباره چالش هایی که به عنوان یک بانوی نویسنده با آنها روبرو بوده است، عنوان می کند: وظایف موضوعه و مشخصه زن در حیطه همسر بودن و مادر بودن، گاهی چالش‌های متعددی برایم ایجاد می‌کرد که البته توانستم بین این وظایف و مسئولیت ها تعادل ایجاد کنم.

از فهیمی می پرسیم در کتاب اخیر شما بیشتر به مسائل زنان پرداخته شده و محور داستان ها زن است، چه چیزی باعث شده زن و زنانگی را برای داستان هایتان انتخاب کنید و از آن بنویسید؟ او پاسخ می دهد من فمنیست شدید نیستم اما مشکلات و معضلات روزافزون مبتلا به جامعه روز زن، به شدت آزرده ام می سازد و مرا ترغیب می کند که از این مسائل بنویسم و برایشان قلم بزنم.

وی در خصوص کتاب در دست چاپ خود به ایسنا می گوید: کتاب سومم را در دست تالیف دارم، که می خواهم تلفیقی از رئال و سورئال باشد و البته دوباره مشکلاتی که زنان در جامعه با آن دست و پنجه نرم می کنند را به رشته تحریر در بیاورم. الان هم در حال نوشتن داستان کوتاهی به نام «بال هایم را جا گذاشته ام» هستم.

نویسنده دشتستانی درباره مشوقان خود برای نوشتن و ادامه راه نویسندگی و ادبیات اظهار می کند: دخترم حدیث از مشوقان اصلی من در نوشتن است، خودش هم می نویسد و من را هم به ادامه این راه ترغیب می‌کند.

همه جای منزل و محل کار ما مداد و کاغذ هست

او در پاسخ به شیوه کارش و اینکه هر روز می نویسد یا منتظر الهام می ماند، توضیح می‌دهد: هر روز تایم خاصی برای نوشتن دارم. ساعت هفت و نیم تا هشت و نیم الزاما می خوانم و می‌نویسم. اما در ساعت‌های دیگر شبانه روز هم هر موقع الهام شود می نویسم، همه جای منزل و محل کار ما مداد و کاغذ هست!

این نویسنده موفق در مورد نقد آثار خود می‌گوید: من نوشته‌های خودم را چندین بار بازخوانی و بازنویسی می کنم و آنها را نقد هم می کنم.

فریده فهیمی در مورد سوژه داستان‌هایش عنوان می کند: موقعیت‌های داستانی معمولا موضوعات ملموس و تجربه زیسته افراد اجتماعی هستند که در آن زندگی می‌کنیم. 

می پرسم در آثارتان چقدر خود را بدهکار واقعیت بیرونی می دانید؟ او جواب می‌دهد خیلی. البته نه صد درصد. چه بخواهیم چه نخواهیم، محیط اثرگذار است. روی نام داستان خیلی حساس هستم. به نظرم به عنوان کلید و ورودی داستان می‌تواند قدرت جاذبه یا دافعه بر روی ذهن مخاطب داشته باشد.

نوشتن جزء لاینفک زندگی من است

این نویسنده با بیان اینکه نوشتن با ذات و درون من عجین شده، جزء لاینفک زندگی من است، درباره نوآوری در ادبیات می‌گوید: حضرت علی می فرمایند: «فرزند زمان خویشتن باش.» بنابراین معتقدم که باید همراه با چرخ روزگار چرخید و با متد نوین، همراه و همگام شد.

فهیمی در خصوص تاثیر گرفتن از نویسندگان ایرانی یا غیر ایرانی عنوان می کند: در ایران احمد محمود و سیمین دانشور و غیرایرانی نیز ریموند کارور و هاروکی موراکامی.

مطالعه، مطالعه و باز هم مطالعه…

او درباره میزان رعایت مسائل فنی داستان نویسی در حین نوشتن می‌گوید: تحت هر شرایطی، و تا آنجا که امکان داشته باشد عناصر فنی داستان را به کار می گیرم. در عین حال نقدها نسبت به آثارم هر چند کوبنده و شدید باشد مورد پذیرشم قرار می‌گیرد، البته اگر مغرضانه نباشد معمولا می پذیرم و تشکر می کنم امّا کمتر تأثیر می‌دهم (نقد مغرضانه).

فریده فهیمی خطاب به نویسندگان تازه کار و کسانی که علاقه دارند به حیطه نویسندگی وارد شوند توصیه می کند مطالعه، مطالعه و باز هم مطالعه و بعد، فاصله گرفتن منطقی و اصولی از فضای مجازی تفننی. اینها می تواند رمز و راه ورود به دنیای خوب و شیرین ادبیات و نوشتن باشد.