روز گفتوگوی تمدن‌ها از حافظه تاریخی ما نمی‌رود؛ اگرچه سیاست آن را از تقویم بردارد!
هادی خانیکی (در صفحه اینستاگرام)
طرح ایده گفتوگوی فرهنگ‌ها و تمدن‌ها و اقبال جهانی در ورود به پارادایم گفت‌وگو، برای ایران اعتبار آورد و سرمایه ملی خلق کرد. این ظرفیت نو می‌توانست سرآغازی برای تقویت اندیشه و فرهنگ و ساختارهای گفت‌وگویی در جامعه باشد و گره‌های فروبسته در اقتصاد و اجتماع را نیز باز کند. متأسفانه سیاست نگذاشت که این راه گشوده بماند و فرصت‌ها فراخ‌تر شود.
به گزارش جماران؛ هادی خانیکی استاد علوم ارتباطات نوشت: ۳۰ شهریور؛ روز گفتوگوی تمدن‌ها از حافظه تاریخی ما نمی‌رود، اگرچه سیاست آن را از تقویم بردارد. ۳۰شهریورماه ۱۳۷۷ مجمع عمومی سازمان ملل متحد سخنان سید محمد خاتمی را به کمال شنید و پیشنهاد او را در باب گفتوگوی تمدن‌ها به اتفاق آرا تصویب کرد.
کوفی عنان دبیرکل وقت سازمان ملل متحد بعدها در گزارش رسمی خود به اجلاس پنجاه و پنجم مجموع عمومی بعد از رخداد ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ با ستودن نقش خاتمی گفت: «گفتوگوی تمدن‌ها رکن اساسی واکنش جهانی به درگیری و خشونت از هر نوع است، به خصوص وقتی که این خشونت‌ها بر تعصب و تحجر و عدم تسامح مبتنی باشد… گفتوگوی میان تمدن‌ها بهترین پاسخ به بدترین دشمنان بشریت است.
طرح ایده گفتوگوی فرهنگ‌ها و تمدن‌ها و اقبال جهانی در ورود به پارادایم گفت‌وگو، برای ایران اعتبار آورد و سرمایه ملی خلق کرد. این ظرفیت نو می‌توانست سرآغازی برای تقویت اندیشه و فرهنگ و ساختارهای گفت‌وگویی در جامعه باشد و گره‌های فروبسته در اقتصاد و اجتماع را نیز باز کند. متأسفانه سیاست نگذاشت که این راه گشوده بماند و فرصت‌ها فراخ‌تر شود.
حال که در مقیاس‌های خرد و کلان، جامعه و جهان پیرامون خویش را سرشار از ناهم‌پذیری‌ها و فروبستگی‌ها و ستیزه‌جویی‌ها می‌بینیم، نیاز به گفت‌وگو و گفتوگوی میان فرهنگ‌ها و تمدن‌ها را بیشتر می‌فهمیم.
گفت‌وگو در مفهوم وسیع آن چگونگی رویارویی با تفاوت‌ها در جهان واقعی است، منطق گفت‌وگویی بر فهم گفت‌وشنودی و فهم ارتباطی متکی است، ما برای رسیدن به فهم گفت‌وگویی، باید بیشتر به توانش ارتباطی تکیه کنیم. توانش ارتباطی یعنی داشتن قدرت فرهنگی، حتی در عرصه سیاست و اقتصاد و در ارتباط با جهانی که در آن به سر می‌بریم و در مواجهه با اذهان و مقاصد و آرزوهای دیگر.