تحلیلی بر کتاب ارتفاع حوصله؛ مجموعه سروده های مرتضی زندپور
دکتر سیدجعفر حمیدی
ماه بر پرچین چشمم یک پرنده می شود
می نشیند تا بچیند دانه های نور را
(ارتفاع حوصله – ص ۶۰)
ارتفاع حوصله؛ کتاب دیگر شعر مرتضی زندپور است که به تازگی از سوی انتشارات هامون نو در دشتستان استان بوشهر با سی و پنج غزل و ۷۸ صفحه انتشار یافته است. اولین کتاب شعر زندپور به سبک نیمایی و سپید را در سال ۱۳۹۷ خوانده ایم و این بار غزل های نو او را.
مگو که ساحل دریا همیشه خاموش است
بیا کنار و ببین موج سرکشی این جاست
(ارتفاع حوصله ص ۷۴)
اگر شاعری، عاشق باش و اگر عاشقی، شاعر. بین این دو کلام دیگری نمی گنجد ، مگر اینکه غم نان یا غم جان نگذارد. اگر خیال خودبینی نگذارد، پس شاعر نیستی و به فکر سرودن مباش.
از آن زمان که دل از جرعه ای به جوش آمد
درون میکده هم بانگ نوش نوش آمد
(ارتفاع حوصله – ص ۵۱)
ارتفاع حوصله، هوای تازه ای است در این وانفسای شعر که در بعضی ناله واره های شعر امروز دیده می شود.
بهار آمد و سرمه به چشم دنیا شد
زمین خشک مزین به فرش دیبا شد
(ارتفاع حوصله – ص ۳۱)
شعر مرتضی زندپور سرشار از ترکیبات تازه است که از آغاز تا پایان کتاب در حرکت هستند و شاعر به خوبی از ساخت و ادای آنها برآمده است. تنها چیزی که سراینده این اشعار باید رها کند، شتاب است در ارائه اشعار که گاهی این شتای، شعر را از تاثیر می اندازد. با این همه شعر زندپور پر از صداقت است، چنانکه وجود خودش نیز سرشار از صداقت است.
پرنده پر زد و صد جوی آب جاری شد
گلی شکفت و گلستان پر از قناری شد
(ارتفاع حوصله – ص ۳۳)
علاقه و دلبستگی زندپور به شاعر شاعران؛ زنده یاد منوچهر آتشی گفتنی و شنیدنی است به طوری که دو غزل کتاب به یاد و برای منوچهر آتشی سروده شده اند.
غزل سوری:
آتشی در دل پوسیده این خاک افتاد
غرشی کرد زمین، رعشه بر افلاک افتاد
(ارتفاع حوصله – ص ۶۳)
و موج سرکش:
کمی درنگ کن ای دوست، آتشی این جاست
سرای آخر میری، ستم کش این جاست
(ارتفاع حوصله – ص ۷۳)
بر روی هم، کتاب ارتفاع حوصله مرتضی زندپور را در ارتفاعی شاعرانه می بینم که هنوز اوجهایی مرتفع در پیش دارد و امید خواندن اشعار دیگر در کتابهای دیگر او داریم.