” اگر من بالاجبار باید زندگی کنم، بهتر است که به بهترین شکل زندگی کنم.”(از متن کتاب)
کتاب پیله و پروانه نوشته ی “ژاک دومینیک بوبی” – نویسنده و روزنامه نگار فرانسوی- است، که سرگذشت مردی را روایت می کند، که بر اثر یک حمله ی مغزی شدید دچار سندرم قفل شده گی یا همان فلج کامل شده است. در واقع کتاب روایت سرگذشت خود ِ شخص ِ “دومینیک بوبی” است که بر اثر بیماری یادشده به مرور، توانایی حرکت های فیزیکی و جسمی خود را از دست داده، به طوری که حتا قادر به صحبت کردن هم نیست و تنها می تواند بشنود و یکی از پلک هایش را تکان دهد.
دومینیک که در این اثر، زنده گی خود را در قالب یک داستان یا یک روایت توصیف می کند، می نویسد که تنها با همان حرکت یک پلک خود توانسته، حرف های خود را در این کتاب بیان کند و روایت ِ زنده گی خود را به دست مخاطب خود برساند . نویسنده در این کتاب بر این باور است که: ((… زنده گی در سخت ترین شرایط ادامه دارد، پس باید به زنده گی امید داشت و زنده گی کرد.)) وارد شدن به چنین دوره ای از زندگی برای فردی مانند دومینیک بسیار دشوار بود. زیرا او سردبیر مجله ی ال( مجله ی بسیار معروف در فرانسه)و فردی سر شناس و مفید در جامعه ی خود بوده است. دومینیک در کتاب پیله و پروانه از مشکلات خود در دوران معلولیت یاد می کند و از مسایلی را روایت می کند، که باعث دلسرد شدن او از زندگی می شد، اما او هرگز حاضر نمی شود به زندگی خود خاتمه دهد. او کم کم با گفتار درمانی توانست تمام حروف الفبای را کم و بیش به طور مفهومی تلفظ کند. دومینیک در این مورد می نویسد: “گفتار درمانی هنری است که شایسته است به طور وسیع تری شناخته شود.نمی توانید تصور کنید زبان شما چه عملیات اکروباتیکی را به طور مکانیکی انجام می دهد تا تمام صداهای یک گویش را تولید کند.در حال حاضر در حال مبارزه با حرف “ل” هستم. پذیرشی رقت انگیز برای سردبیری که حتا نام مجله خود را نمی تواند تلفظ کند.” گاهی هم این مبارزات، به او احساس آرامش و امید می داد و زمانی برایش چیزی جز افسوس و ناامیدی نبود.اما وی درک می کرد که بهترین راه، زندگی با شرایط کنونی ست.
(متن یادداشت خلاصه شده است)
عنوان یادداشت، نام کتابی از زیگموند فروید می باشد