چیزی که بیش از تبحر در توصیف موقعیت ها یا گفتگوی شخصیت ها و یا حتی خرده روایت های بی نظیر، در داستان های مستور خودنمایی می کند، «نگاه هستی شناسانه» اوست. نگاهِ ظریفِ عرفانی- فلسفی و توجه این نویسنده به محیط پیرامونش زیبایی «خاصی» به آثارش می دهد، گویی او با ذره بینی بزرگ به دقت و با حوصله به اطرافش می نگرد. اولین نکته ای که بیش از هر چیز در «سه گزارش کوتاه …» به چشم می آید، خط روایت داستان و چرخش آن از نوید به نگار و از آنها به نویسنده – دانای کل- است. این نوع روایت ضمن القای سیالیت ذهنی شخصیت ها، باعث شده که خواننده درک عمیق تری از اتفاقات داستان به دست آورد. البته نویسنده معتقد است هرگز کسی درک «عمیقی» از اطرافش نخواهد داشت. این چرخش روایت ناخودآگاه نشان می دهد، چیزهایی هست که نمی دانیم. پاورقی های بی نظیرکتاب، زیبایی داستان را چند برابر می کند و حسی جذاب به خواننده می دهد. این پاورقی ها وقایع پنهان و شگفتی را بازگو می کند و تماما در خدمت روایت هستند. البته بخشی از کاربرد پاورقی ها ارجاع خواننده به دیگر داستان های نویسنده برای شناخت بیشتر شخصیت های داستان است. تبحر دیگرِ مستور در ارائه خرده روایت های به ظاهر فرعی و نامربوط است. این روایت ها که در جای جای داستان های مستور موجودند، نقشی مهم در جذابیت و بازتاب تفکر داستان دارند. مستور در این خرده روایت ها موقیعت هایی را خلق می کند که تم و موتیفِ غالب داستانش در آن ها نهفته اند. موتیف های آشنایی نظیرِ عشق های نافرجام، جستجوی خداوند، مرگ، استیصال انسان ها، جبر و اختیار، جوانه زدن عشقی جدید، معصومیت زنان و … . «سه گزارش کوتاه درباره نوید و نگار»، درباره دختری به نام «نگار» است که به دلایل نامعلومی ناگهان از خانه بیرون می زند و برادرش «نوید» در شهر به جستجوی او می پردازد. پس از چند روز جستجوی بیهوده، نگار به خانه باز می گردد.
پی نوشت :
۱- سه گزارش کوتاه درباره نوید و نگار، مصطفی مستور، نشر مرکز، چاپ دوم ۱۳۹۰