کودکان، مهر و محبت را به تمامی جست وجو می کنند و همواره به دنبال آغوشی می گردند که محبت نمودن را بی دریغ به او ارزانی دارد. به تعبیر ماهاتما گاندی، انسان همیشه در مقام این است که دایره دوست داشتن ها و دوست داشته شدن های خودش را گسترش دهد و زیبایی و محبت را بگستراند و ازهمین رو نیز کودکان که وجودشان آکنده تر و سرشارتر از محبت به “دیگران” هست، همواره دلنگران تر و آسیب پذیرتر نیز هستند. درک این شکنندگی و حساسیت بالای کودکان توسط والدین و بزرگترها، به نیازی اساسی و مبرم برای جهان کودکان مبدل شده است. براساس ماده سوم و نوزدهم “پیمان نامه جهانی حقوق کودک” وظیفه ای برعهده بزرگسالان و نهادهای دولتی هست که هر تهدیدی که بتواند به کودکان آسیب وارد نماید، را از آنان دور نماید.از سوی دیگر نهادهای مدنی همچون تشکلهای غیردولتی و مطبوعات نیز باید در آگاهی رسانی و روشنگری افکار عمومی، جهت جلوگیری از ایجاد و یا تکرار فاجعه برعلیه کودکان اقدام به کنشگری نمایند.
از همین رهگذر “انجمن هامون ایران” به عنوان یک نهاد غیردولتی با همکاری هفته نامه وزین “نصیربوشهر” به تهیه، تدوین و انتشار ویژه نامه ای در دو صفحه پرداخت که در آن به تحلیل وضعیت “فاطمه کوچولو”؛ دختربچه ای که در بوشهر مورد آزار و اذیت و خشونت واقع شد، همت گمارده اند. در این پرونده فاطمه واعظ زاده؛ دانشجوی علوم اجتماعی به تحلیل قوانین موجود درباره کودکان در ایران و جهان پرداخته و در نهایت نیز مهتا بذرافکن؛ دانشجوی دکتری مسائل اجتماعی ایران در قالب یادداشتی به تحلیل جامعه شناسانه ی کودک آزاری پرداخته است.