تعریف سیب

قاسم تنگسیرنژاد

… و اما
تصمیم چاقو تعریف سیب بود
«فراز بهزادی»
[یک] . «بنیان» هر چیزی بی شک مهم ترین و اساسی ترین رکن آن است. این «چیز» می تواند یک ساختمان باشد یا یک جامعه. همان طور که وقوع سیل در دشتستان باعث «رونمایی» از معایب و محاسن بسیاری شد زلزله «دشتی» هم پرده ها را کنار زد.  بیش از همه پرده از «زیر ساخت های جامعه» برداشت. از زیرساخت های اخلاقی گرفته تا زیرساخت های شهری. گاه برخی تجربه ها گران به دست می آیند و بیش از آنکه عبرت آمیز باشند، اشک به همراه دارند و آه و غبطه. زلزله بیش از ویرانی هایش نشان داد چقدر «پشت پرده» پنهان شده داریم. از «قدرت» بناهای مان گرفته تا «ژست های اخلاقی مان». شاید ترس از همین «برملا شدن» باعث می شود تا چیزی گفته نشود و همه چیز شایعه باشد. از آمار خرابی ها گرفته تا خیلی «چیز» های دیگر. در لحظه های ابتدایی وقوع حادثه کسانی را دیدم که برای «تماشا» رفتند، بی خبر از اینکه آنجا محل «کمک» است نه تماشا. البته این از کمبود آموزش ناشی می شود. آموزش تنها یاد دادنِ مسائلی از قبیل اینکه لحظه وقوع زلزله «زیر نیمکت برویم» یا «در چهارچوب یا دور از درختان بایستیم» نیست. چه هنگامی که «خوابیم» زلزله فرا رسد و «مجال» نیافتیم هیچکدام از این آموزه ها را به کار بندیم. آموزش پناه گرفتن همانقدر مهم است که بدانیم بعد از وقوع حادثه «پستانک» همان قدر مهم است که «آب» و «نان» همان قدر نیاز است که «خون». آموزش یعنی کار «نهادهای امدادی» در اولین لحظات است و کار «نهادهای مدنی» چندی بعد. اینکه وظیفه هرکدام مهم است و سنگین و خطیر و طاقت فرسا. هیچ یک بر دیگری برتری ندارد.
هر مرگ اشارتی است
به حیاتی دیگر
«مارگوت بیکل»
[دو] . «فراموشی» آواری است که اکنون بر پیکره «بازماندگان» سنگینی می کند. وظیفه نهادهای مدنی تلاش برای بازیابی «زندگی» است و جنگ با این فراموشی. این نهادها می توانند با انجام کارهای مختلفی مانند برگزاری برنامه های هنری از جمله کنسرت و اجرای نمایش، تاسیس کتابخانه سیار، برگزاری نمایشگاه های عکاسی و هنرهای تجسمی، کمک برای راه اندازی مراکز تفریحی از جمله پارک های شادی، پرداختن به امور سالمندان و کودکان و زنان و هزاران کار دیگر -که مهم ترین آنها «آموزش صحیح و کامل» است- تا حد زیادی تلفات حوادث احتمالی بعدی را به حداقل ممکن برسانند. پاشیدن روح زندگی به مردم این مناطق یک نیاز اساسی محسوب می شود. ترس از فراموش شدن کابوس هر روز و شب مردم حادثه دیده این منطقه و همه مناطق زلزله زده در هرجای دنیا است. چیزی بیش از هرچیز نیاز است امید به ادامه زندگی . امید نان روزانه آدمی است. این را از عزیزان زلزله زده دریغ نکنیم.