بیانیه کانون هامون ایران درباره زلزله دیدگان شهرستان دشتی:
زمین لرزید، زمین می لرزد، ما به خود می لرزیم، دیگران هم به خود می لرزند، سوگوار می شویم، داغدار عزیزان می شویم، لحظات تلخ را پشت سر می نهیم، خانه های ویران شده را هر روز می بینیم، داغ ها همواره تازه می شوند، به دست های خود می نگریم و آن ها را تهی و خالی می یابیم، ما در قبال دیگرانی که مصیبت دیدند، چه کردیم؟ چه کردیم جز فراموش کردن و به زیست روزمره خود ادامه دادن، من خودم را متهم می کنم…. هوا گرم می شود، خانه ها ویران شده اند، کاندیداها سخنرانی های داغ برپا می کنند، کودکان هم در ویرانه ها به دنبال اسباب بازی های شان می گردند، من خودم را متهم می کنم…. چه ساده همه چیز فراموش می شود، نیروهای امداد هرکدام با احساس موفقیت به خانه برگشته اند، نیروها هم نیز، اما آنچه که فراموش می شود لحظاتی هست که مادران و پدران تنها رها می شوند و هرآن کس به درد خود رها می شود، من هم به اتاق خنک خود برگشته ام، من خودم را متهم می کنم…. کانون هامون ایران از همه نهادها و فعالان مدنی می خواهد که در این لحظات سخت و تحمل ناپذیر، بازماندگان زلزله دشتی را تنها نگذراند، به تنهایی فراموش نکنند، به سکوت چشمان خویش را نبندند، به آرامش از چیزهای خوب حرف نزنند، کودکان زلزله دیده را به یاد آرند، من خودم را متهم می کنم…. ما خودمان را متهم می کنیم…. اگر فراموش کنیم… .