اسماعیل حسام مقدم:
زیستن در جهان مدرن همواره از رنجی عمیق سرشار بوده است. انسانهای مدرنی که به زعم ایمانوئل کانت، از صباوت و کودکی به بیرون جسته اند و اینک، خودشان به بلوغ رسیده اند و همچون سیزیف، باید مکافات این بالغی را به گونه ای بدهند؛ رنج آگاهی، انسان معاصر را تنها و در سکوت فرو می برد. از درون این تراژدی دنیای مدرن، اگر انسانی دچار وضعیت استثنایی در جسم و کالبدشان نیز بشوند، این رنج ابدی، مکرر می شود. آنگاه هست که با تکرار ابدی رنج در کالبدی مواجهه می شویم که خود دچار نقص هست. سختی و مصایب مضاعفی که جامعه مدنی را با وضعیتی اضطراری در زیست مردمانش همراه می کند و به نظر می رسد که تنهاترین راه برای حل مساله معلولین، ایجاد سازوکاری هست که بتواند درون جامعه مدنی، حقوق انسانی این افراد را نهیب بزند و یادآوری کند که همه بشر در درون تراژدی ای زیست می کنند که همواره باید به “دیگری“ اندیشید. این پرونده از هامون، به وضعیت معلولین به مثابه دیگری در جامعه مدنی خواهد پرداخت.