بهاریه ای از محمد بیابانی:
کلنگ گل پر گل واویدن انگار بهار اندن
همه ی جا سوزه سوزاویدن و نخلا به بار اندن
به کوه و دشت و صحرا بچه اُیدا هر هلی می شن
شی بابل پی چشمه به او خردن قطار اندن
بز کهی خشن ری دره می تنگن هل کچه
فغون آرن چو می بینن که اونجُ میر شکار اندن
تفنگ میرشکار یهو زپشت کچه برقی زه
تیرش وژ وژ کنون اووَل کنار چشمه سار اندن
ککیسو ری کنار اَنّو عروسی که هفش کردن
زنه کل کل کنه کو کو بهار اندن، بهار اندن
هل دیگه پُس و دختا می شن شی هم توی صحرا
جومِی سرخ و کلونِ بِچِّه ها بِختَر ز پار اندن
بنفشِی وحشی صحرا می ده بو چون که نم ریزن
به وخت صبح دم کآفتو ز پِسّ کُهسار اندن
همه مُرغُی چمن می خونن و پر می زنن ری گل
به خشّالی سی هم می گن که ایسه نو بهار اندن
همه خندون گلا شادون زمینا تر هوا خشتر
به دشت اُیدا به کُه بُزا خشیشو پایدار اندن
به ری زمینی صافا واویدن بهمنا پیدا
نیک خار سیزن تخته چو نی در کارزار اندن
گوجیک از گت و کوچیک صب گه ری گل ابریشم
به فر کردن و تنگیدن ایسه تو کشتزار اندن
مو حیرون و مو سرگردون مو از سوزالقبا خندون
که اَنّو بلگ سوزی ری سر چو سیم سوار اندن
حلا توقَله و دسک تو باغ گپ هل تنگک
بیو سی کن چه و اویدن علف تا خرگ زار اندن
حلا که سال نو اندن گنما سوز و جو اندن
همه کارا کنن شی هم که وخت کار و بار اندن
«بیابونی» مُکُ بیشتر تو تَریف گل و کوکر
مُکُ تَریف او دِلوَر که ری قول و قرار اندن