آیلان

چشمان زیبایت را ببند

به دنیای کودکیمان برویم

یادت نرفته قایم باشک را

یک/دو/سه

مرا پیدا کن

چهار/پنج/شش

پیدا نشدم

در کودکی ام پنهانم

از آغاز خلقت آدمی ،پیکار برای تغییر وتحول وجود داشته است.

باور به انقلاب یا تحول ،شرایطی که شبیه قبل وماقبل خود نماند،مدام دغدغه ذهن آدمی است.

این دگرگونی گاه در اندیشه،گاه در نظامهای حاکم بر کشور،گاه در رابطه فردی یا جمعی،گاه در هنر به اشکال مختلف اش وغیره صورت می گیرد.

برای رسیدن به این تغییر نیازمند بستر وشرایطی هستیم که از دو وجه متمایز نمی گردد:یکی اندیشه ودوم عمل به آن اندیشه که لازمه باور ،اراده،اعتماد است.باوری که در یک نقطه شکل می گیرد ،به حرکت در می آید ،مقاومت ومبارزه می کند تا به ثمر برسد.

در نبرد کشور ویتنام با امپریالیسم امریکا که نزدیک به ۵۰ سال طول کشید ،باور به آرمان وامید به تغییر بود که مقاومت وایستادگی در مبارزه را شکل داد تا به سرانجام رسید وحتی انگیزه ای شد تا دیگر کشورها هم الگو سازی نمایند وبرای احقاق حقوق خود به پا خیزند.

در شرایط کنونی، خاورمیانه پر از تلاطم است،جنگ وخونریزی وتجاوز …در این مناطق سر خط خبرهای روزانه در رسانه هابخصوص کانالهای تلویزیونی داخل وخارج از کشور است.

قارچ سی مهلکی بنام “داعش”،وضعیت سوریه با جنگهای داخلی وخارجی،هرج ومرج در عراق،نابسامانیهای افغانستان وپاکستان واعتصابات در ترکیه وبمب گذاریها بر هیچ کس پنهان نیست .

در کنارش نیز مبارزات ومقاومتهای مردم این کشورها برای بدست آوردن آزادی وحقوق خود نیز به چشم می خورد،نمونه اش مبارزات مردم “کوبانی” که حکایت از شیر دلی ومقاومت زنان ومردان غیور کرد است که مورد توجه مردم جهان است.

در ای شرایط است که مردم کشورهای این منطقه فرار رابه قرار ترجیح داده وبه فکر مهاجرت به جای امن تری می شوند.

اما در این میانه گاه یک حرکت واتفاقی شبیه به معجزه رخ می دهد که خود موجب یک تحول ودگرگونی می گردد.

خانم “نیلوفر دمیر”متولد ۱۹۸۶ در بودروم ترکیه،عکاس می باشد وی تحت پوشش بحران مهاجری به اروپا در تابستام امسال از کودکی به نام”آیلان”که دریا جنازه اش را به ساحل آورده بود،عکسی گرفت که موجب دگرگونی در جهان گردید.وتیتر روزنامه های سراسر جهان شد.

“آیلان”سه ساله بهمراه پدر ومادر وبرادرش در قایقی در دریای اژه به قصد مهاجرت به کانادا واقامت در نزد خویشاوندان خود وبه امید رسیدن به صلح وآرامش در حرکت بودند که قایق شان واژگون وبجز پدر همگی غرق می شوند وجسدشان به ساحل می آید.برادر ومادر به سمتی وآیلان در سمت دیگر.پدر که زنده می ماند با اجساد به سوریه بازمی گرددتا بقول خودش تا آخر عمرش در کنار مزار عزیزانش زندگی کند.

عکس”آیلان” جهان را تکان داد.

اتحادیه اروپا مرزهای خود را برای مهاجرینی که از جنگ فرار کرده بودند،باز نمود .مردم با گل وشیرینی وعروسک به استقبال مهاجرین می رفتند.در اتحادیه اروپا جلسات پی در پی برای پیدا کردن راه حل مناسب جهت پناهجویان ومهاجرین تشکیل شد.

خانم آنگلا مرکل حمایت گسترده ای نمود وگفت:ما به کودکان خود خواهیم گفت که از سرزمینهای مقدسشان گذشتند وبه ما پناه آوردند.

هنوز هم اخبار مهاجریان وپناهجویان در صدر خبرهای جهان می باشد.

خانم نیلوفر دمیر تنها عکاس معاصر نیست که خبر ش جهان را تکان داد ووجدان بشری را آزرد،در سال ۱۹۹۳ عکاسی به نام کوین عکسی از یک کودک افریقایی که لاشخوری در پشت سرش بود گرفت که در اندیشه مردم خاکی تاثیر بسیاری گذاشت ونیک آت با عکس معروف اش از دختری که برهنه در حال دویدن است و بمبهای ناپالم بدنش را سوزانده ،همه در زمره عکاسانی هستند که با دوربین خود وعکسهایشان در مسیر فکری دنیا تاثیر گذار بودند.

هنر عکاسی تنها در ثبت مظاهر زیبا ولحظه های خاطره برانگیز وخلاصه نشده ،گاهی تصاویر بواسطه ی بیان درد ورنج بشری و روابط موجود در جهان وفجایع روی داده شده وگاه نیز نشان دادن صحنه ای از زندگی روزمره افراد است مورد توجه مردم جهان قرار می گیرد.

این عکسها باید پیامی باشد برای کسانی که مدعی هنر هستند چه در عکاسی،فیلمسازی،داستانویسی وشعر که هدفشان تنها کسب شهرت ورسیدن به جشنواره ها وگاه متاسفانه تجارت است.

هنری که در خدمت مردم وبرای مردم باشد،بدون تردید در بین مردم محفوظ خواهد ماندو نه اینکه دوره ای ومقطعی باشد وبعد به دست فراموشی سپرده شود.

نگاه ودید خود رامبنی بر اینکه فقط اطراف خود راببینیم،کنار بگذاریم ودر بین مردم باشیم ،به یقین می توانیم کاری کنیم که بر جامعه اثر گذار بوده وحتی فراتر از آن در جهان موثر واقع شود.