به یاد الوالحسن نجفی
مجید نصوری
پژوهشگر، زبان شناس و مترجم بزرگ؛ ابوالحسن نجفی از میان و میانه رخت بربست و به انباشت خاطراتمان پیوست. نجفی پژوهشگر ژرف نگر و متعمق در مباحث فرهنگی-ادبی و فکری بود. تاثیرات شخصی و همگانی بسیاری بر دیگران داشت. تاثیرات شخصی بر دیگران، زبانزد اهالی فرهنگ و ادب بود به طور مثال بهرام صادقی، هوشنگ گلشیری و ضیا موحد را می توان اولین مخاطب جدی خود را نجفی یافته اند و نجفی و تلاشی مبرم برای شناسایی و هدایت آنها در حوزه ادبیات کرد. از همکاری های فکری او، همکاری با یکی از متعهدترین روشنفکر زمانه مصطفی رحیمی در خور توجه است. ترجمه های او نشان شناخت عمیق نسبت به زمانه همراه با حسن انتخاب و شیوه ترجمه نمونه های درخشان از ادبیات فرانسه بود که مجموعه ای بود که از آثار سارتر، کامو، آداموف، مالرو، روژه مارتین دوگار تا ژیل پرو، آنتوان سنت اگزوپری و تیری مونیه در برمی گرفت. آثار دیگر او کتاب های مثل “ادبیات چیست؟” ژان پل سارتر با همکاری مصطفی رحیمی و کتاب “وظیفه ادبیات” (مجموعه مقالات) معرف نظری کتاب هایی بود برای ترجمه های ادبی اش تا ژرف نگری اش را نمایان سازد. در حوزه زبان شناسی با کتاب “غلط ننویسیم” تلاش و همتی به خرج داد برای معیارنویسی در زبان فارسی، که علی رغم نقدهایی که بر این رویکرد وارد شد مانند نقد محمدرضا باطنی، تاثیرات مثبت و ارزشمندی در حوزه عمومی داشته است. از دیگر کتابهای در حوزه زبانشناسی می توان به کتاب های مبانی زبان شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی و فرهنگ فارسی عامیانه اشاره کرد که فرهنگ فارسی عامیانه، تقابل فارسی عامیانه را با فارسی معیار روشن تر می سازد. یاد و خاطرش گرامی باد