دوستان عزیزم در دوهفته نامه «آوای هامون»- که هنوز نیامده با خود پیام شکوفایی و گسست از وضع های موجود بهمراه آورده- از من به عنوان یک روزنامه نویس خواسته اند تا یادداشت مختصری درباره نقش و عملکرد «هامون»در حوزه جامعه مدنی جنوب قلمی کنم. من اما می خواهم در بادی امر یک حرف دیگر بزنم؛ این را که،«هامون» خودش یک پای جامعه مدنی ایران و به طریق اولی جامعه مدنی جنوب ایران است. گواه این مدعا تکاپوی چندساله فرهنگی – مدنی این انجمن دوست داشتنی و محترم است؛ تکاپویی در مسیر خلق یک وضعیت گسسته از وضع موجود فرهنگی_اجتماعی ما!تکاپویی برای خلق شهروند/سوژه مدنی ،تکاپویی در راستای ایجاد یک جرقه /مکث فرهنگی.
هربار که سری به تارنمای هامون می زنم با خوب ترین محتوایی مواجه می شوم که این روزها و در این حال و احوال ما ،می شود سراغ کرد؛محتوایی محترم ،فکر شده ،راهبردی و با حساب و کتاب که می خواهد در طول و عرض سپهر فرهنگی – اجتماعی ما بگسترد و اثر کند.
هامون آنچنان که می گوید یک راهبرد اصلی دارد و آن بازگشت به جامعه مدنی است اماهمانطور که در آغار اشاره شد،«هامون» خودش یک پای معرکه است.چه بسا می توان گفت در حوزه جنوب کشور درست وسط معرکه ایستاده و بی تردید با دشواری های فراوانی ،دارد کارش را به خوبی پیش می برد . حالا هم کسب امتیاز برای انتشار یک دو هفته نامه فرهنگی – اجتماعی ، برداشتن یک گام تازه و اثرگذار است در راستای همان هدف پیشین؛تربیت خلاقیت ،خلق موقعیت ،ساختن شهروند مدرن کنشگر و ایجاد تعهد مدنی.
دو هفته نامه کاغذی آوای هامون از این منظر یک امکان تازه است آنهم برای مخاطب بالقوه ای که شاید امکان دسترسی به دنیای مجازی برایش دشوار باشد ،به ویژه در امتداد عصری یخبندان فرهنگی ما و در شرایطی که فرهنگ مکتوب در کشور ما هنوز هم بسیار مهجور و غریب است.
تارنمای هامون و حالا دو هفته نامه محترم «آوای هامون» با مسئولیت اسماعیل حسام مقدم و مهدیه امیری گرامی ،بی تردید نهادهای اجتماعی اثرگذاری بوده و خواهند بود که می توانند بخشی از خلاء فکر و کنش مدنی را در جامعه جنوب کشور و نیز در ساحتی گسترده تر در جامعه ایرانی پر کنند. ما سالهای بسیاری را از فقدان نهادهای مدنی به عنوان یکی از زیربسترهای عمده اجتماعی و رفورم فرهنگی ،نالیده ایم تا آنجا که کم کمک دغدغه مند ها و دلسوزها پیدا شده اند و به فکر ساختن این نهادها افتاده اند و دارند همین کار را هم می کنند ؛ آوای هامون هم، نشان یکی از همین تلاش هاست . پس به خودم و به شما که خواننده این یادداشت هستید توصیه می کنم آستین بالا بزنید و برای حفظ و بقای این نهاد اجتماعی تکاپو کنید.
مسعود رفیعی طالقانی؛ روزنامه نگار