- هامون ایران - https://www.hamooniran.ir -

آوای هامون؛ نشریه جامعه مدنی جنوب ایران

آوای هامون؛ نشریه جامعه مدنی جنوب ایران
گفت و گو با مهدیه امیری؛ سردبیر دوهفته نامه تحلیلی آوای هامون

-دلیل نام گذاری دوهفته نامه به “آوای هامون” چیست؟ وضعیت مجوز این نشریه به چه صورتی هست؟
امیری: در ابتدا اجازه بدهید بخش دوم پرسش تان را پاسخ بگویم. بله، دوهفته نامه آوای هامون دارای مجوز از هیئت نظارت بر مطبوعات و رسانه های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می باشد. این نشریه در تاریخ ۲۵ خردادماه سال ۱۳۹۴ مجوز خود را با شماره ثبت ۷۵۱۳۷ از طریق معاونت امور مطبوعاتی و اطلاع رسانی وزارت ارشاد با مدیرمسئولی و صاحب امتیازی اسماعیل حسام مقدم دریافت نموده و در حوزه ی فرهنگی اجتماعی طبق قانون مطبوعات فعالیت می کند. شروع به کار نشریه نیز در ۲۵ اسفندماه سال ۱۳۹۴ در ۲۰ صفحه بوده و تاکنون این دوهفته نامه را در شش شماره به طور مداوم و منظم به چاپ و نشر سپرداه ایم.
به نوعی می توان گفت که دوهفته نامه آوای هامون؛ ادامه ی استراتژیک صفحات و ویژه نامه هایی بود که گروه مطبوعاتی “هامون” در نشریات اصلاح طلب استان بوشهر از جمله اتحادجنوب، نسیم جنوب، نصیربوشهر و بیرمی از سال ۱۳۹۱ به طور مداوم به چاپ رسانده بود. دوهفته نامه آوای هامون به طور مشخص همان ایده ی جامعه مدنی جنوب ایران را با گستردگی بیشتر نسبت به صفحات هامون در نشریات اصلاح طلب و با همان نقطه نظرات و موضوعات دنبال می کند.

-این گستردگی شامل چه موضوعات دیگری هست؟ آوای هامون چه موضوعاتی را به طور مشخص دنبال می کند؟
امیری: با توجه به گستردگی موضوعات و مباحثی که در جامعه وجود دارد؛ قبل از شروع به کار نشریه، دسته بندی موضوعات و رویکردهای خود را انجام دادیم و این طبقه بندی را در وبسایت هامون ایران (به آدرس www.HAMOONIRAN.ir و دارای مجوز شماره ۴۲۷۲/۹۴ از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی) به طور دائم و همیشگی درج نموده ایم که می توان این موضوعات را در ۶۰ عنوان در این وبسایت مشاهده نمود اما ایده اصلی دوهفته نامه “آوای هامون” حول پنج خاستگاه فکری پایه گذاری شده که شامل: بازگشت به جامعه مدنی، بازاندیشی اصلاح طلبی، مطالعات فرهنگی، مطالعات توسعه پایدار و مطالعات جامعه رفاه می باشد. دلیل انتخاب این پنج خاستگاه فکری به طور مشخص نیز تجربه ی ما در جامعه ای هست که در آن زیست می کنیم. جامعه جنوب، در این پنج مقوله دارای گسل ها و حفره های معرفتی گسترده ای هست که نیاز به پرداختن و اندیشیدن در این حوزه ها را احساس کردیم. بنابراین نشریه را به سمت نوشتارهای “تحلیلی-تفسیری” هدایت نموده ایم تا بتوانیم به این موضوعات و آسیب هایی که در آنها وجود دارد، بپردازیم. برای پرداختن به موضوعات نیز نیاز به برقراری ارتباطاتی با برخی نهادهای دولتی و غیردولتی داشتیم که در این کار نیز تاکنون موفق بودیم.

-منظور شما از ارتباطات با نهادهای دولتی و غیردولتی چه نهادهایی هست؟
امیری: از آنجایی که دوهفته نامه “آوای هامون”، نشریه ای تحلیلی است و ادعای تریبون جامعه مدنی جنوب ایران را دارد، بنابراین نیاز بود که ارتباطاتی با کل منطقه جنوب ایران و همچنین مرکز کشور برقرار شود. تاکنون موفق شده ایم با اغلب سازمان های غیردولتی در سراسر استان بوشهر و منطقه جنوب ایران ارتباطاتی برقرار کنیم و در صفحات آینده نشریه نیز به معرفی آنها و فعالیتهای شان خواهیم پرداخت. در مرکز کشور نیز با سازمانها و نهادهای غیردولتی بسیار زیادی در ارتباط بوده ایم و موفق به انجام گفت و گو و تعامل با آنها نیز شده ایم. علاوه بر نویسندگان و اساتید و نخبگان مرکزنشین، سازمانها و نهادهایی همچون وزارت کشور، سازمان حفاظت محیط زیست در تهران و بوشهر، وزارتخانه کار، رفاه و امور اجتماعی، سازمان بهزیستی کشور، معاونت زنان و امور خانواده ریاست جمهوری، مرکز مطالعات استراتژیک نهاد ریاست جمهوری، دانشگاه تهران، دانشگاه علامه طباطبایی، انجمن جامعه شناسی ایران، انجمن انسان شناسی ایران، انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی، موسسه انسانشناسی و فرهنگ، روزنامه شهروند و …..

-درباره ی هیات تحریریه نشریه نیز توضیحاتی بدهید. این افراد را چگونه گرد هم آورده اید؟ موضوعات نشریه به چه صورت هست؟
امیری: اعضای هیات تحریریه “آوای هامون”، اغلب دوستان هم اندیشی هستند که در طی سه سال گذشته به طور مداوم با آنها برای صفحات و ویژه نامه های “هامون” در ارتباط بودیم. از همان ابتدا که دوستان شنیدند ما مجوز گرفته ایم، اعلام آمادگی کردند و طبق تخصص و فعالیت ها و علاقمندی ها، آنها را در صفحات طراحی شده، گنجاندیم. به گونه ای که در شماره نخست ما ۵۰ نفر از هیات تحریریه خود را با ارایه مطالب آنها معرفی کردیم. معرفی اعضای هیات تحریریه با چاپ هر شماره از نشریه به روز می شود و در هر شماره ما با افراد جدید و ایده های آنها روبرو هستیم.
در دوهفته نامه سعی کرده ایم که موضوعات متنوعی را کار کنیم تا نشریه به صورت کالایی فرهنگی باشد. کالایی که به بازاندیشی باورهای رایج در اجتماع می پردازد تا از این طریق خلا ناشی از گسست بین قشر روشنفکر و فرهیخته جامعه با مخاطبین عام پر کند. بنابراین موضوعاتی که به آنها پرداخته می شود به دودسه تقسیم می گردد. موضوعاتی که از طرف نشریه به هیات تحریریه پیشنهاد می شود و موضوعاتی که خود اعضای هیات تحریریه بر اساس نیاز جامعه ارایه می دهند. از این طریق ما به مساله ی کنشگری نیز می پردازیم و هر یک از اعضای هیات تحریریه ما یک کنشگر مدنی هستند که به تعامل ایده ها و افکار خود با دیگران می پردازند و ایده مرکزی / کانونی نشریه که “گفت و گو، مدارا و درک حضور دیگری” است نیز برجسته می شود چون با ایده های و افکار متفاوتی در نشریه روبرو هستیم که مطالب آن در کنار یکدیگر گنجانده می شوند و به تعامل می پردازند.
در نشریه سعی کرده ایم موضوعاتی را انتخاب کنیم که صداهای خاموشی هستند که کمتر به آنها پرداخته می شود. صداهای گروههای اقلیتی همچون مهاجرین، حاشیه نشین ها، معلولین، سالمندان، کودکان، زنان، جوانان، روستاییان و….

-چه چشم اندازی برای دوهفته نامه آوای هامون در نظر دارید؟
امیری: نشریه ای است که قابلیت آن را دارد که در سطح ملی در کنار دیگر نشریات موفق کشور خود را معرفی کند و برای رسیدن به این سطح بسیار امیدوار هستم. همچنین یکی از دغدغه های “آوای هامون”؛ معرفی جامعه ی جنوب به کل ایران و آشنایی خوانندگان و علاقمندان به این حوزه هست. بنابراین در آینده، دوهفته نامه “آوای هامون”؛ تریبون جامعه مدنی جنوب کشور در سطح ملی خواهد بود و از این طریق ارتباطات و ایده های بسیار زیادی جهت توسعه منطقه جنوب در این نشریه معرفی خواهد شد و شاهد توسعه فعالیت های پژوهش محور فرهنگی و اجتماعی و تحلیل وضعیت این جامعه و ارایه راهکار مناسب جهت رفع مشکلات آن خواهیم بود. همچنان که با ایجاد بخشی با عنوان مساله شناسی استان بوشهر، این فضا را کم و بیش مهیا آورده ایم.