دانشگاه در کما
مختار کردی
پس از خرداد ۹۲ و انتخاب دکتر حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور اسلامی ایران امیدهای بسیاری زنده شد و آهاد مردم و رای دهندگان چشم انتظار تغییرات تاثیر گذار در جامعه و مدیریت کشور بودند چرا که در هشت ساله تاریک دولت نهم و دهم صدمات سخت و سهمگینی به بدنه اقتصاد، سیاست و فرهنگ کشور وارد آمد که تاثیر آن قدر وسیع و گسترده بود که بر همه زمینه های زندگی مردم تاثیر سوء گذاشت و همین مورد در کنار توصیه بزرگان اصلاحات باعث انتخاب دولت تدبیر و امید توسط مردم شد.
مسلما درخواست اول عموم جامعه برطرف ساختن مشکلات اقتصادی کشور بود ولی نمی توان از تاثیر سیاست در سطوح بر اقتصاد ایران چشم پوشی کرد. چرا که تجربه هایی در این زمینه وجود داشت؛ به طور مثال در دولت سید محمد خاتمی علی رغم اینکه بر شعارها و فعالیت های سیاسی تکیه داشت شاهد بودیم که به گواه بسیاری از کارشناسان و اهالی فن بهترین دوران اقتصادی جمهوری اسلامی بوده است، همچنین نمی توان از تاثیر مناقشات هسته ای ایران و قدرت های جهان و به طلع آن تحریم های هسته ای بر اقتصاد ایران چشم پوشید. میتوان به این دو مثال حضور چهره های سرشناس سیاسی در اقتصاد ایران را نیز نام برد که خود به تنهایی نیز می توان دلیل محکمی برای تاثیر سیاست بر اقتصاد ایران دانست.
یکی از حوزه هایی که در ایران فعالیت و البته تاثیر زیادی بر سیاست و انتخابات ایران دارد دانشگاه و فعالین دانشگاهی هستند که درصد بسیار زیادی از آراء اصلاح طلبان و البته حسن روحانی را تشکیل می دهند و طبیعی است که در مقابل این درصد رای، خواسته های جدی نیز از دولت تدبیر و امید داشته باشند که اکثر آنها مستقیم یه غیر مستقیم مربوط به حوزه سیاسی است مانند: رفع حصر، آزادی زندانیان سیاسی، فضای باز سیاسی و رسانه ای به ویژه در سطح دانشگاه ها.
از توضیح دو مورد اول می گذریم و به فضای سیاسی- فرهنگی در سطح دانشگاه ها و مشخصا فضای حاکم بر دانشگاه علوم پزشکی بوشهر می پردازیم.
دانشگاه های که در فضای موجود و عدم فعالیت صحیح و مداوم احزاب، به محل اصلی بحث و فعالیت های سیاسی ایران تبدیل شده است در دولت یازدهم از همان ابتدا مورد بحث و نظر بسیار زیادی بوده و واکنش های بسیاری را در مجلس به دنبال داشته است. وزارت علوم، تحقیقات و فناوری اطلاعات پس از کش و قوس های بسیاری و واکنش های عجیب و جالب توجه نمایندگان مجلس به دکتر فرهادی رسید که عملکرد وی انتقادات بسیاری از فعالین دانشجویی را به دنبال داشته است. در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی مشکلات اولیه برای انتخاب وزیر بسیار کمتر از وزارت علوم بود و در همان ابتدا دکتر سید حسن قاضی زاده هاشمی به عنوان وزیر بهداشت انتخاب و منصوب شد. دکتر هاشمی با انتصاب دکتر فراهانی به سمت معاون فرهنگی وزارت بهداشت دانشجویان را امیدوار به ایجاد تغییرات مثبت در جهت باز شدن فضای دانشگاهی کرد اما این مهم به همان شکلی که تصور می شد به انجام نرسید و رفته رفته منصوبین دولت در دانشگاه ها و به ویژه در رس دانشگاه ها به وسیله عملکرد یا انتصابات در سطح دانشگاه مغایرت و مخالفت فکری خود را با دولت و دانشجویان رای دهنده به دولت نشان دادند.
در دانشگاه علوم پزشکی بوشهر نیز در ابتدا با انتصاب دکتر رئیسی به عنوان ریاست دانشگاه این تصور می شد که کم کم رویه دانشگاه نسبت به فضای فعالیتی دانشگاه ها تغییر خواهد کرد و دانشجویان آماده تغییرات مشهود بودند اما رفته رفته چیزی غیر آنچه تصور می شد به وجود آمد و در واقع فضای دانشگاه برای مخالفین دولت آماده شده بود به حدی که در دولت احمدی نژاد هم این چنین فضایی در اختیار آن ها قرار نگرفته بود و شاید هیچگاه همچین تصوری از آینده دانشگاه در دولت یازدهم را نداشته اند.
دانشجویان حامی دولت در قالب انجمن اسلامی دانشجویان با حمایت و امضاء بیش از یکصد و پنجاه دانشجوی دانشگاه در اردیبهشت سال نود و سه درخواست بازگشایی انجمن اسلامی را پس از ده سال از تاریخ انحلال آن را به هیات نظارت بر تشکل های دانشگاه علوم پزشکی بوشهر تسلیم کردند اما با کارشکنی ها و پاسخ های نه چندان مناسب و مشخص به پیگیری های هیات موسس انجمن، بازگشایی آن را بیش از یک سال به تعویق انداختند و بالاخره در اردیبهشت ۹۴ مجوز فعالیت انجمن اسلامی صادر گردید اما از همان ابتدا مورد حجمه غیرمنصافه مسؤلین دانشگاه در همه زمینه ها قرار گرفتند که بیشترین فشار به انجمن اسلامی توسط معاونت فرهنگی دانشجویی که بازمانده های دوران احمدی نژاد بودند وارد می آمد. فشارها، کارشکنی ها، تخلفات و بی اخلاقی های معاونت فرهنگی دانشجویی مختص به انجمن اسلامی نمی شد و در ابتدا نسبت به کوچکترین نقد دانشجویان فعال شدیدترین واکنش ها از سمت معاونت را به دنبال داشت به طور که در همان ابتدای انتصاب مدیر فرهنگی جدید، اولین اضهار نظر وی در مورد کانون ها فرهنگی، نسبت به انتقاد اعضا کانون تئاتر بود که تهدید به سوزاندن و ریشه کن کردن ریشه تئاتر در دانشگاه کردند. این برخورد ها با فعالین دانشجویی شامل موارد و حوزه های بسیاری می شد به نوعی که اکثر فعالین دانشجویی از آن ابراز گله مندی کرده و از ایجاد فضای مناسب ناامید و از انجام فعالیت بازماندند. در زمینه شوراهای صنفی دانشجویی که انتخابات بحث برانگیزی به دنبال داشت و اتفاقات عجیب بسیاری در روند انتخاب اعضا شاهد بودیم، برخورد با هرگونه انتقاد کانون های فرهنگی، استفاده از شورای انضباطی دانشگاه به عنوان سلاحی برای مقابله و ترساندن دانشجویی از انتقاد، ورود بدون حکم حراست به مواردی که خود از توقف آن ناتوان بودند، شناسایی و احضار دانشجویان معترض در تجمع و اعتصاب غذای دانشجویان در اعتراض به وضعیت صنفی، رفاهی و فرهنگی دانشگاه، احضار و تشکیل پرونده و صدور حکم علیه دانشجویان معترض به نبود خوابگاه و سرگردانی دانشجویان غیربومی، جلوگیری از ورود برخی دانشجویان به دانشگاه به دلیل فعالیت قانونی دانشجویان که به زعم مسؤلین دانشگاه خوش نمی آمد و موارد بسیاری از این دست.
در کنار عدم آگاهی مسؤلین به برخی قوانین مربوطه دانشجویی و دانشگاهی که مسئله بسیار مهمی است و بارها مسؤلین دانشگاه خود به این نکته اشاره کرده اند، دلیل اصلی این چنین رفتارهایی از سمت مسؤولین نسبت به منتقدین تفکرات مخالف تفکر خود را میتوان عدم وجود صدایی منتقد در طول یازده سال و عادت به سرکوبی که از دوران دولت نهم و دهم در شخصیت کاری مسؤلین باقی مانده نام برد و به آن می توان اعمال تفکرات جناهی و حتی شخصی خود بر کار اضافه کرد که باعث شده تبعیض های وصف ناشدنی در برخورد با گروه های مختلفی به وجود آید به نوعی که به انجمن اسلامی اعلام می شود که هیچ بودجه ای برای انجمن اسلامی وجود ندارد، در حالی که در همان زمان بودجه بسیار زیاد و بی موردی در اختیار یکی از نهادهای دانشجویی قرار داده می شود در حالی که انجمن اسلامی متشکل از دانشجویان حامی و رای دهنده به دولتند و نهاد دیگر مخالف.
در این میان دانشجویان می توانند عملکرد و رفتارهای غرض ورزانه و جانب دارانه مسؤلین را به گوش نهادهای تصمیم گیرنده و وزارتخانه برسانند تا کسانی که ادعای نمایندگی دولت تدبیر و امید در دانشگاه را دارند بیش از این به نام دولت رفتارهایی مخالف دولت در برخورد با دانشجویان صورت ندهند اما تا چه حد این پیگیری ها به نتیجه می رسد مشخص نیست، تنها چیزی که مشخص است عدم تمایل مسؤولین دانشگاه در آگاهی مسؤولین استانی و وزارتخانه از وضعیت دانشجویان علوم پزشکی بوشهر است که مقاومت بسیاری هم از جانب معاونت دانشجویی فرهنگی دانشگاه از آگاهی دانشجویان از حقوقشان و ارتباط دانشجویان با وزارتخانه صورت می گیرد که مثال های بسیاری از برخورد و بی اخلاقی معاونت فرهنگی دانشجویی با دانشجویان پیگیر وجود دارد که مایه تاسف است و نکته قابل تامل تر این است که ممکن است این برخورد ها به عنوان خواسته دولت در دانشگاه ها شناخته شود که باعث برگشت رای درصد بسیاری از دانشجویان در انتخابات ریاست جمهوری آتی خواهد شد.
حال نگاه دانشجویان علوم پزشکی بوشهر به مسؤلین استانی و کشوری دوخته شده تا شاهد واکنش آن ها نسبت موارد متعدد تخلف، بی اخلاقی، برخورد ها، لغو مراسمات، تهدیدها، توهین ها و تبعیض ها باشند و امیدوارند که تغییرات مثبتی در سطح دانشگاه صورت بگیرد و شرایط بهبود پیدا کند. این وضعیت که در بسیاری از دانشگاه های علوم پزشکی سراسر کشور وجود داشت و با تغییر چشمگیر در اعضا مجلس شورای اسلامی انتظار تغییر جدی در بدنه دانشگاه ها نیز وجود دارد و باید دید واکنش نمایندگان دولت در استان ها به چه شکلی خواهد بود که اقدام آن ها برای سال تحصیلی جدید می تواند در رای دانشجویان بیش ترین تاثیر را داشته باشد.