سرنوشت نوشته ها، پس از نویسندگان!
آوای هامون: صفحه ارغنون این شماره به مقاله اجتناب ناپذیری در دوره کنونی اختصاص یافته که در آن نویسنده به سرنوشت نوشته ها در دوران پس از حیات نویسندگان پرداخته و پرسش های مهمی را مطرح ساخته است. آوای هامون در این زمینه میدان گفت وگو را باز می داند و از همه منتقدین ادبی-هنری، صاحب نظران و جامعه شناسان ادبیات در این زمینه می خواهد که در این حوزه تاملات خود را در اختیار این صفحه بگذارند.
اما دو نکته درباب این مساله قابل ذکر هست: اول اینکه ما معتقدیم که دنیای مصرف زده امروز هر چیزی را می خواهد ابژه میل و لذت خود کند، “صنعت فرهنگ” به زعم اندیشمندان مکتب فرانکفورت در دوران “بازتولید مکانیکی اثر هنری” چنان به راه افتاده که هر چیزی را از درون تهی می کند. ازهمین رو به نظر می رسد که میراث نویسندگان پس از مرگ آنها به تاراج می رود و هر آن چیزی که بتواند اندکی هوس و لذت مصرف کنندگان را ارضا کند، به چیزی دستمالی شده و ناچیز بدل می شود. پس این هشدار بسیار جدی برای همه نویسندگان در دوره کنونی وجود دارد.
دوم اینکه ما معتقدیم که بهترین امکانی که برای سرنوشت این میراث نوشتاری پس از نویسندگان وجود دارد؛ پژوهش و نقد آثار است. چه نویسندگانی که آثار متعددی خلق کرده اند و آن آثار نه خوانده می شود و نه تحلیل و نقد. به زعم ما میراث داران و خانواده های این نویسندگان به جای گردآوری ها و کتاب سازی ها، امکانی را برای همه پژوهشگران و دانشجویان و منتقدین فراهم آورند تا به نقد و تحلیل آثار بپردازند. این عمیق ترین و مهمترین مسوولیتی هست که می توان به آن اندیشید و نام و یاد نویسندگان فقید را زنده نگه داشت.
در سالهای اخیر نویسندگانی مانند محسن شریف، حسن زنگنه، ایرج شمسی زاده و … نقاب در خاک کشیده اند و جامعه ادبی استان بوشهر را با آثارشان تنها گذاشته اند، چه نیک است که امکانی از سوی نهادهای آموزش عالی در رشته های ادبیات و جامعه شناسی و روانشناسی و… مهیا آید تا به طور خاص طرح پژوهشی بلندمدتی در زمینه آثار این نویسندگان تدوین گردد.