خاطرات؛ تنهاترین دارایی انسان
اسماعیل حسام مقدم
تاملاتی بر فیلم داستانی کوتاه حواس
به کارگردانی خوزه وگا و خوانما لیسراس
۱۱ دقیقه – اسپانیا
فیلم داستانی کوتاه “senses” یا حواس اثر خوزه وگا و خوانما لیسراس در دومین روز جشنواره بین المللی فیلم سبز ایران اکران شد و در استان بوشهر نیز پخش گردید.
فیلم حواس؛ واگویه های بشر درحال انقراضی است که تنها صدای برجای مانده از او سکوتی بیش نیست. فیلم به مانند روایت های آخرالزمانی، به بازیابی خاطرات گذشته می پردازد و تنها مفر و ملجا خویش را دقیقا همین خاطرات می بیند.
امید به زیستن بر روی کره زمین به طور کامل منتفی شده و به زعم این فیلم یگانه واقعیت تلخ؛ همانا ازبین رفتن طبیعت و زیست جهان است. نابودی و ازهم پاشیدگی مطلقی بر جهان احاطه شده و تنها پرسوناژاین فیلم، صرفا با یادآوری خاطرات، به حیات دشوار خود تداوم می بخشد.
روایت از طرف یک دانای کل عرضه می شود؛ وی یک مرد میانسال است که همه چیزش را ازدست داده و تنها دارایی اش؛ خاطراتش است.
نمونه این نوع روایت ها را می شود در فیلم داستانی کوتاه impression-xps160. اثر تیام یابنده نیز جست که دوره قبل نیز در پنجمین جشنواره فیلم سبز به نمایش درآمد.
درد، رنج، تخریب، نومیدی و ازبین رفتن تمامی روزنه های امید ترجیع بند این نوع فیلم هاست. راوی در جایی می گوید: دیگر نمی دانستم چه اتفاقی در راه است!
اولریش بک در تبیین جامعه مخاطره آمیز به عدم قطعیت در روندهای زیستن در دوران مدرن اشاره می کند و در این زمینه از خود-ارزیابی فردی یاد می کند؛ دقیقا همان واگویه ای که راوی در این فیلم کوتاه به آن چنگ می اندازد و به اجبار به بازیابی خاطرات خویش در این جامعه ازهم پاشیده می پردازد.
فیلم داستانی کوتاه حواس؛ دارد به روایت ازبین رفتن حواس انسان در جامعه مخاطره آمیز معاصر می پردازد و آنچه که در روایت این فیلم برای بشر باقی مانده؛ خاطرات او هستند، وگرنه در جایی که طبیعت نابود شده، به گونه ای همه حواس انسان نیز ازبین رفته اند.