اجازه بدهید صحنه را ساده کنیم. دو صفحه نمایش در ایران پس از انقلاب گشوده شده است: در یکی از آنها نهادهای سنتی و حکومتی ایفای نقش کردند و در دیگری کنشگران و نهادهای مدنی. گاهی سناریوها پیچیده‌تر نوشته شد و این دو با هم عکس مشترک گرفتند، اما کسی رفاقت آنها را باور نکرد. عکس را به حساب تظاهر و فریب کاری گذاشت و حقیقتی درآن ندید. این دو با هم ناسازگار بودند. حاصلش ناتوانی هر دو بود. نهادهای مدنی نتوانستند پایدار بمانند. نتوانستند افق فعالیت دراز مدت برای خود ترسیم کنند وکانون‌هایی پایدار برای خدمت رسانی‌های اجتماعی و فرهنگی و سیاسی باشند....
