باوجود تلاش‌ها و اطلاع‌رسانی‌های انجام‌شده در سال‌های اخیر در زمینه معرفی بیماری‌های روانی، هنوز علایم و نشانه‌های این بیماری‌ها نزد عموم مردم، پزشکان و حتی سیاست‌گذاران و تصمیم‌گیران کشور ناشناخته است. متاسفانه اغلب مردم بیمار روانی را فردی مجنون می‌دانند که در هر کوی و برزن به آزار و اذیت کودکان و بزرگسالان می‌پردازد، اما از نظر علم روان‌پزشکی، این افراد تنها یک‌درصد از کل جامعه را تشکیل می‌دهند. این درحالی است که ٢۵درصد افراد جامعه به اضطراب، افسردگی، وسواس، اختلالات دوقطبی و اسکیزوفرنی مبتلا هستند که می‌توان با امکانات درمانی کنونی، آنها را (که بر اثر ابتلابه بیماری‌های فوق، زندگیشان مختل شده است) به یک زندگی سالم و عادی بازگرداند. بیماری‌های روانی فوق مانند بسیاری از بیماری‌های دیگر غیرروانی، منشأ جسمانی داشته و حاصل اختلالات بیوشیمیایی‌ای هستند که معمولا در سیستم داخلی بدن، به‌ویژه ساختار مغز پدید می‌آید و سبب تغییر در عواطف، احساسات، افکار و درک بیماران می‌شود. این تغییرات در قالب اضطراب، وحشت، اختلالات ادراکی، توهم و هذیان بروز می‌یابد و بیمار یا اطرافیان وی، آن را تشخیص می‌دهند. درواقع مشکل اصلی بهداشت روانی ما همین ٢۵درصد جمعیت ناشناخته هستند که هرچند بیماری‌شان تفاوتی با بقیه بیماری‌ها ندارد، اما به‌دلیل ناآشنایی عموم با علایم بروز آن، در درمان این بیماری‌ها اهمال صورت می‌گیرد و ازهمین‌رو، برای معرفی این بیماری‌ها نیازمند همکاری رسانه‌ها به‌ویژه رادیووتلویزیون هستیم.
از مهم‌ترین تبعات ناشناخته‌بودن بیماری‌های روانی میان مردم آن است که هنوز هم تعداد زیادی از مردم برای برطرف‌کردن این قبیل بیماری‌ها به‌جای مراجعه به روان‌پزشک، دست‌به‌دامان همیوپاتی، طب سنتی، فالگیر، دعانویس و… می‌شوند، درحالی‌که ادامه این روند، علاوه‌بر گسترش خرافات در جامعه، سبب مزمن‌شدن بیماری‌های روانی به‌دلیل مراجعه‌نکردن به روان‌پزشک می‌شود.
سیداحمد جلیلی . رییس انجمن علمی روان‌پزشکان ایران
