هامون: مهدی ناصری متولد ۱۳۵۷ است و در اوایل دهه ی هشتاد در یک سانحه ی تصادف و بیشتر به دلیل انتقال نامناسب به بیمارستان، قطع نخاع می شود. یک دهه زندگی با معلولیت و حضور ِ اجتماعی ایشان بهانه یی شد تا با وی به گفت و گویی کوتاه بنشینیم.
هامون:وقتی دچار سانحه شدی چه خلاء هایی وجود داشت، از همان اوایل امر چه کمبودهایی و چه کارهایی خلاء اشان را حس کردی و فکر می کنی باید انجام می شد تا تو بهتر و راحت تر موضوع معلولیت برات جا می افتاد؟ چه حفره هایی کماکان تو را ناراحت می کند؟
هامون: می خواهم بپرسم به عنوان کسی که دچارمعلولیت شده،چه به لحاظ اجتماعی وچه به لحاظ درمانی و به طور کلی برخوردار بودن از یک زندگی رفاهی، با چه چالش هایی روبه رو هستی؟
هامون: دیگر با چه مشکلاتی در حوزه ی عمومی و برای حضور در زندگی اجتماعی مواجه هستی؟
هامون: درسطح شهر چه کمبودهایی برای برآورده کردن نیازهای یک فرد ِ دچار ِ معلولیت که دسترسی نابرابر با یک شهروند دیگر دارد، قابل بحث است؟ وقتی بیرون می آیی، چه چالش هایی را رو به روی ات می بینی؟
