علی آتشی:
یادداشتی بر کتاب “کوری” اثر ژوزه ساراماگو
در ابتدا دولت تلاش می کند با قرنطینه کردن جمعی از آنها در آسایشگاه یک تیمارستان قدیمی، جلوی گسترش آن را بگیرد. اما این کوری سفید همه چیز را به سرعت در می نوردد و به زودی فراگیر می شود. جامعه ی به دام افتاده در آسایشگاه را می توان گستره ی محدودی از کل جامعه ی بشری بر شمرد. در این رمان ساراماگو می کوشد روح انسان را در یک شرایط فاجعه بار جراحی کند. شرایط مشمئز کننده ی کورهای آسایشگاه به خوبی این ایده را تداعی می کند که انسان قادر است با وقوع یک فاجعه از خود موجودی پلید و وحشی بسازد که می تواند همه اصول متعالی را که بشر در طول قرنها، مدنیت و جامعه ی مدرن خود را بر آن بنا گذاشته، خراب کند. انسان مدرن در این چنین شرایطی، به خوی حیوانی خود باز می گردد و برای بقای خود، بربریت را برمی گزیند.
(متن یادداشت خلاصه شده است)
