آن جا که مردمان در میدانی تجمع کرده پیرامون موضوعات مهم جامعه خود نظر خواهی و تصمیم گیری می کردند. پر واضح است که، این شکل مراجعه به آرا عمومی به صورتی بی واسطه و مستقیم و چهره به چهره بود. با گذشت زمان این رسم بازی سیاسی به جوامع دیگر راه یافته و هرچه بیشتر، ظریف تر و منطقی تر شده و به شکل غیر مستقیم انتخاب چهره مورد نظر با تعرفه رای درآمده است تا جایی که امروزه بهترین شکل و قاعده بازی سیاسی را در وجود احزاب و دستجات سیاسی می دانند. امروزه یکی از معیارهای سنجش نسبی دموکراسی در کشورها نگاه به وجود احزاب و تعداد آنهاست. گفته می شود در جامعه ای که تکثر آرا و عقاید و امکان بروز و طرح آرا و ارایه آن ها وجود دارد؛ به طور نسبی دموکراسی پر رنگ تر است. بنابراین جوامع تک حزبی می تواند آثار و علایمی از استبداد را نمایان سازد که چنین مواردی را در ممالکی همچون شوروی سابق، چین، کره شمالی و… سراغ داریم. بدیهی است هیچ گاه دموکراسی به طور مطلق و واقعی در جایی نمود پیدا نمی کند، زیرا منافع مختلف افراد می تواند آثار تخریبی به جا بگذارد و روح دموکراسی را بخراشد. اما این بدان معنا نیست که انسان ها برای بهتر شدن و پیشبرد امور جامعه خود تلاش نکنند. اکنون که شهر، در آستانه برگزاری یک آزمون و بازی سیاسی (انتخابات شوراها) قرار گرفته می طلبد که نگاهی به عقب انداخته، افق پیش رو را ترسیم کنیم. از انتخابات شوراهای شهر و روستا سه دوره سپری شده است. این یادداشت قصد ندارد تا کارنامه آن سه دوره را مورد کنکاش قرار دهد اما سرآن دارد تا به همشهریان یادآوری نماید که با ملاحظه عملکردهای گذشته آن سه دوره در انتخاب معیارهای خود، تجدیدنظر نموده و ترکیب شورای آینده شهر را هرچه بیشتر به سوی تعالی و بهتر شدن پیش ببرند. واقعیت این است که جامعه ما از جهت گزینش معیارهای یک انتخاب نسبتا مناسب بنا به دلایلی دوره کودکی خود را طی می کند، زیرا در تحولات و نگرش اجتماعی یک دوره بیست ساله دوره بسیار کوتاهی است. اما به ناچار هر جامعه ای که قصد بهتر شدن دارد باید خوب بیندیشید. دلایل این مدعا را می توانیم با نگاهی گذرا در شعارهای تبلیغاتی کاندیداهای سه دوره گذشته و نیز لحن اعلامیه ها و تراکت های آنان به خوبی مشاهده کنیم. متاسفانه از شهروندان کمتر کسی، کلان نگر و منافع عمومی شهر را تعقیب می کند و این یک نقطه ضعف بزرگ است که بر نوع انتخاب افراد تاثیر مستقیم دارد. تا آن جا که نگارنده دقت کرده است معیار گزینش و رای اغلب افراد به کاندیداها پیرامون منافع شخصی دور می زند، برای مثال به این امید که با انتخاب خود و رای آوری کاندیدای مورد نظر بتواند از رانت اداری یا اقتصادی او استفاده نماید. این مهم مسؤولیت جوانان و افراد اهل تفکر جامعه را گران تر می کند. در مقابل نیز دیده شده برخی کاندیداها هیچ ابایی از طرح شعارهای کلی و فریبنده و ادعاهای تو خالی ندارند، در این وادی بازار تهمت و افترا و تخریب نیز رواج می گیرد که نمی تواند زیبنده جامعه انسانی باشد، اما گریزی از آن نیست گاهی لحن اعلامیه ها و تراکت های تبلیغاتی آکنده از بی حرمتی به مخاطب و نیز رقیبان انتخاباتی است.
