“بزرگترین اختراع افلاطون، اختراع فحش بود. چرا که دست کم با پیدایش فحاشی و دشنام، کشتار و حذف فیزیکی انسانها به طرز چشمگیری رو به کاستی نهاد.” این سخن حکمت آموز را دکتر باستانی پاریزی، پس از عمری تورق میان متون تاریخ و در مجموعه گفتارهای “در شهر نی سواران” بیان کرد. آنچه مسلم است از لابلای برگ های تاریخ جز جنگ های ویرانگر، نسل کشی های قبایلی و کشتارهای فجیع مذهبی چیزی دیگر به چشم نمی آید و به ندرت می توان به گفتگوی بشر دوستانه و انسان محور میان فرهنگ ها و تمدن های تاریخی اشاره کرد. تاریخ انباشته است از رهبران متورمی که خود و کیش شان را قطب عالم خلقت می دیده اند و جنگ¬سالارانی که که تصور می کرده اند با حاکمیت فرهنگ شان قادرند به گونه ای برق آسا و یک شبه، نسخه ای نجات بخش برای بشر بپیچند. اما ماحصل این طرز فکر، میلیون ها انسان بی گناهی بود که قربانی تخیل جنگجویان شد و روی دست تاریخ باقی ماند.
