اسب تورین درون مایه ای گره خورده با نامش دارد. کارگردان ابتدا از نیچه گفت و داستانی که باعث شد نیچه را تا پایان به سکوت روانه کند. نیچه روزی در شهر تورین راه می¬رفت که می بیند مرد درشکه سواری، اسبش را به باد شلاق گرفته است. او پیش می رود و در حالی که بغض گلویش را می فشارد دستانش را به دور گردن اسب حلقه می¬کند. از این اتفاق به بعد نیچه پایان عمرش را در جنون نا معلومی سپری می¬کند و هرگز سخنی جز همان جمله پایانی به مادرش چیزی نمی گوید: "من احمقم." نیچه با این حرف محدودیت های ما را به ما نشان میدهد. محدودیت در درک فهم چیزهای اطرافمان. عدم درکی که ما را به روزمرگی هدایت می کند. او به ما می آموزد که باید بفهمیم اما خود می داند که هرگز نخواهیم فهمید.. این نوع فهم از زندگی است که همه چیز را تغییر می دهد....