در همچنان بر پاشنه محرومیت می‌چرخد؛ در جنوب‌شرقی‌ترین نقطه ایران. بیش از سه‌دهه از تصویب سند توسعه محور شرق می‌گذرد. تاریخی تقریبا همزمان با شکل‌گیری دوبی و ٢٠سال از مصوبه مناطق آزاد تجاری. مصوبه‌ای که چابهار، کیش و قشم را به‌عنوان نخستین مناطق آزاد کشور لحاظ می‌کرد. چابهار همچنان محروم، توسعه‌نیافته و عقب‌تر از کیش، قشم و با فاصله‌ای بسیار بیشتر از دوبی قرار دارد. منطقه‌ای آزاد که قرار بود به تجارت و صادرات بپردازد، تبدیل به بازارچه‌ای برای فروش اجناس چینی شده است. با روی‌کار‌آمدن دولت یازدهم توجه‌ها به جنوب‌شرقی‌ترین نقطه ایران جلب شده است؛ به منطقه محروم بلوچستان، چابهار و مکوران؛ محرومیتی که از بدو ورود در فرودگاه رخ می‌نماید. منطقه آزاد چابهار هنوز فرودگاه ندارد و از امکانات محدود پایگاه نظامی برای رفت‌و‌آمد مسافرانش استفاده می‌کند. توسعه در آن منطقه رشدی فزاینده یافته اما این توسعه، نگرانی‌هایی از جنس پیامدهای توسعه ناپایدار را به‌همراه داشته است. نگرانی‌ها از تبدیل‌شدن چابهار به عسلویه‌ای دیگر، انتقاد از فقدان ایجاد زیرساخت‌ها در منطقه آزاد چابهار، پیامدهای استقرار صنایع سنگین در منطقه و تاثیر آنها بر محیط‌زیست و… از موضوعات مهمی بود که در همایش ریشه‌ها و پیوندها در هنر آمایش چابهار و مکوران عنوان شد؛ همایشی که با حضور اندیشمندان و نخبگان و برای تحقق توسعه پایدار همه‌جانبه‌نگر با همکاری فرماندار چابهار و منطقه آزاد و… برگزار شد. جمعی متشکل از معماران، متخصصان آمایش، جامعه‌شناسان، انسان‌شناسان، شهرسازان و… سفری سه‌روزه به چابهار داشتند تا در کنار مسوولان، نخبگان و فعالان محلی راهبردهای توسعه‌ای را برای چابهار که مبتنی‌بر فرهنگ، ملاحظات اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، آب، کشاورزی و شیلات، کالبدی- فضایی، گردشگری و میراث تاریخی، طبیعی و فرهنگی و… است، تدوین کنند.
رانه یلدا، دبیر همایش «ریشه‌ها و پیوندها در هنر آمایش چابهار و مکوران» این همایش را گامی مهم برای توسعه جنوب سیستان‌وبلوچستان ارزیابی کرد و گفت: هدف از برگزاری این همایش ایجاد محیطی برای گفت‌وگو و ایجاد نوعی اتاق فکر بود. آمایش ریشه‌هایی را دربر می‌گیرد که توسعه را به‌صورت هماهنگ به پیش می‌برد: توسعه‌ای درونزا و پایدار. ٣٠سال است که درباره توسعه در محور شرق صحبت می‌شود، اما باید این حرف‌ها به عمل نزدیک و قدم‌به‌قدم مراحل اجرایی‌اش تعریف شود. یکی از مسایل مهم در توسعه، بازکردن درهای استان به‌روی داخل و خارج و ایجاد راه‌های ارتباطی چه به‌لحاظ فیزیکی و چه معنوی است.
