نقش رسانه‌ها در شکل‌گیری جنبش های محیط زیستی؛ در گفتگو با دکتر ناصر فکوهی

نقش رسانه‌ها در شکل‌گیری جنبش های محیط زیستی

در گفتگو با دکتر ناصر فکوهی
مردم شناس فرهنگی

آقای دکتر فکوهی، اصلاً اطلاق لفظ و صورتبندی اعتراضات محیط زیستی به عنوان جنبش درست است؟ اگر چنین است نقش رسانه‌ها در به وجود آمدن این جنبش‌ها را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

دکتر فکوهی: درباره واژه «جنبش» اتفاق نظر و اجماع وجود ندارد و به خودی خود مفهوم مبهمی است هم در زمان، هم در مکان، هم در شکل و هم در محتوا. برای نمونه وقتی می گوییم «جنبش زنان» می تواند گستره بزرگی از گرایش های اجتماعی و نظری را در بر بگیرد که از راست سیاسی تا چپ افراطی را در بر می گیرند، هم حرکات رادیکال و هم حرکات کاملا صلح آمیز را در آن دیده‌ایم ، هم مباحث بسیار سطحی و هم مباحث نظری بسیار عمیق را. از این رو جنبش را تنها می توان به وجود گرایش‌های واکنشی و متمایل به تغییر نظری و رفتاری در یک جامعه تعریف کرد که برخاسته از دغدغه‌هایی مقطعی و یا پایدار باشند و همیشه باید به موضوع، شکل و محتوا، مکان و زمان با دقت اشاره داشت تا بتوان جنبشی را تحلیل کرد.
از این نقطه نظر ما هم جنبش محیط زیست را دستکم از سال های دهه ۱۹۷۰ میلادی داشته ایم که از دهه بعدی به یک حزب سیاسی یعنی «حزب سبز‌ها» و چندین گروه اعتراضی با عملکردهای رادیال نظیر «گرین پیس» (Green Peace) رسیدند و تا امروز ادامه دارند، و هم می توانیم به اعتراض ها و تظاهرات و فعالیت های مقطعی روی شبکه های اجتماعی و یا در جهان واقعی اشاره کنیم که در سال های اخیر به خصوص رشد کرده‌اند. اینجا می توانم به بخش آخر پرسش شما برسم و بگویم که نقش رسانه‌ها و منظورم در اینجا به طور خاص رسانه‌های مجازی و شبکه های اجتماعی است، بی نهایت مهم بوده است.
مثالی بزنم نقشی که امروز گروه Avaaz.Org با چندین میلیون عضو در جهان در به راه انداختن کارزارهای محیط زیستی (و البته سایر کارزارها دارد) بسیار پراهمیت است و در عرض چند هفته میلیون ها نفر را در پنج قاره جهان روی یک موضوع خاص بسیج و با فشار بر تصمیم گیرندگان به پیروزی های بزرگی می رسد، همین امر را می توان در پلاتفرم های گردآوری و بسیج مردم نظیر Change.Org نیز مشاهده کرد. در این میان گروه ها و شبکه هایی مثل فیس بوک، گوگل و دیگران نیز بسیار مهم هستند. البته یک نیمه تاریک هم در اینجا وجود دارد و آن قابلیت قدرت های سیاسی و گروه های مافیایی در دخالت در این پلاتفرم ها در جهت اهداف مخرب است. چیزی که در چند سال اخیر در مورد یورش به دموکراسی ها در آمریکا و در اروپای غربی شاهدش بودیم. اما بهر رو می توانیم بگوییم که شبکه های اجتماعی در حال حاضر بالاترین قدرت را در این کار داشته و بیشترین تاثیر را هم آنها دارند.

بحثی که در مورد جنبش‌های مدرنیستی و پست مدرن و به ویژه جنبش‌های محیط زیستی می‌شود، ماهیت التقاطی و غیر طبقاتی بودن آنهاست. بهتر بگویم گویا این جنبش‌ها از محیط کار بیرون آمده‌اند و افراد با گرایش‌های سیاسی و فرهنگی مختلف کنار هم خواهان محیط زیست سالم هستند. به نظر می رسد این جنبش‌ها بیش از آنکه جمعی و با مطالبات یکسان باشند، از دیدی فردگرایانه به موضوع نگاه می‌کنند و رسانه‌ها نیز به شتاب این نوع از دید کمک می‌کنند. نظر شما در این باره چیست؟

دکتر فکوهی: لزوما چنین نیست و اغلب یک تصویر بیرونی تقلیل یافته و حتی مضحک شده از طرف مخالفان این جنبش ها به وجود آورده می شود تا با آنها مقابله کنند. برای نمونه نگاه کنید به تصویر بچه‌گانه و بسیار سطحی نگرانه‌ای که در آمریکا به وسیله بسیاری از نخبگان درباره جنبش «چپ» و «سوسیالیسم» داده می شود که پش از هر چیز با واقعیت هم‌خوانی ندارد: شخصیت هایی همچون برنی سندرز و الیزابت وارن که امروز در کنار جو بایدن از شانس های اصلی دموکرات ها در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰هستند (البته در این اواخر سندرز به دلیل کهولت و بیماری کمی کنار رفته) افرادی با پیشینه های سیاسی چند ده ساله به شمار می آیند که برنامه های دقیقی برای کارهای خود دارند. افزون بر این همان طور که گفتم نبش های زیست محیطی یا زنان دارای ترکیب های بسیار متفاوتی هستند که هر کدام نظریه ها و روش ها و استدلال ها و راه حل های خود را دارند که همه قابل تامل و کمابیش جدی هستند. اینکه بخواهیم بگوییم همه اختلافات از جمله نابرابری های اقتصادی و مادی ، نژادی و فرهنگی و محلی در این جنبش ها نادیده گرفته می شود، چنین نیست و ار این تصور به وجود آمده باشد حاصل عدم شناخت دقیق از جنبش ها است که تقریبا همیشه دارای شناسنامه ای دقیق ، تاریخچه ای روشن و یک پیوستگی شکلی و محتوایی در مدتی طولانی هستند. اما روشن است که با یکدست قلمداد کردن آنها از بیرون می توان بسیار بهتر به آنها حمله کرد زیرا هر ضعفی را در هرکجای یک جنبش دیده شد به کل آن تعمیم داد. هدف این تقلیل گرایی ها هم دقیقا همین است و ارتباطی به واقعیت این جنبش ها که بسیار گوناگون و متکثر هستند ندارد.

چند وقتی است که دختری ۱۶ ساله به نام گرتا تونبرگ، در قامت یک قهرمان می‌خواهد محیط زیست در حال تخریب را نجات دهد و کارش آنقدر بالا می‌گیرد که به‌عنوان سخنران در سازمان ملل هم به نطق می‌پردازد. آیا می‌توان چنین فعالیت‌های را تاثیرگذار دانست و چرا باید به جای یک کارشناس محیط زیست یک دختر ۱۶ ساله در مقابل ۶۰ رئیس جمهور دنیا سخنرانی کند؟ و از طرفی این گزینش رسانه‌ها در پرداختن به افرادی مانند این دختر -که قهرمانان بی یال و کپالی هستند- را چگونه می‌توان تحلیل کرد؟

دکتر فکوهی: بدون اینکه خواسته باشم درباره این مورد خاص بحث کنم که مناقشه های زیادی را به دنبال داشته و نمی توان به سادگی و با سطحی نگری درباره آن قضاوت کرد، باید بگویم در جهانی که به شدت در تعبیر گی دوبور «نمایشی» شده است، به وجود آمدن قهرمانانی رسانه‌ای در هر شکل و قامتی هر اندازه با موقعیت «متعارف» فاصله داشته باشند جذابیت بیشتری می یابند زیرا «نمایشی‌تر» می شوند. بنابراین یک موقعیت استثنایی همیشه شانس بیشتری دارد که به عنوان نوعی تبلیغ برای یک هدف مشخص به کار برده شود تا یک موقعیت متعارف و روزمره. این جریان باز در کشورهایی که به شدت «نمایشی» هستند مثل ایالات متحده بیشتر است زیرا آنها دائما به دنبال یافتن «خبر داغ» و موقعیت های «جذاب» هستند.
اما به باور ما اتفاقا باید از این گونه موقعیت ها و این اشکال نمایشی دوری کرد زیرا جنبش های اجتماعی مشروع برای بهتر زیستن انسان ها و روابط بهتر میان آنها با یکدیگر و با محیط زیست تنها در روزمرگی و در شرایط متعارف و عمومی است که باید تعریف شوند وگرنه هر شرایط استثنایی موقعیت های خاصی را هم به همراه می آورد که قابل تعمیم دادن نیستند. شاید البته گفته شود که در زمانی که هنوز مسائلی همچون محیط زیست بسیار حاشیه ای بودند که مردم جهان هنوز به اهمیت آنها پی نبرده بودند، فعالیت ها و برنامه های اعتراضی رادیکال نظیر کارهایی که گروه «گرین پیس» می کردند و گاه به خطر انداختن جان خود، اخبار را متوجه فعالیت ها و اهدافشان می کردند، لازم بوده، اما امروز چنین نیازی وجود ندارد. به نظر من مسئله محیط زیست مسئله ای است که به شدت مورد علاقه همه مردم جهان است و حساسیت آن بسیار شناخته شده و امروز مردم نیاز به درک بهتر و عمیق تر مسائل ریز تر و تخصصی تر آن دارند مثل اینکه وقتی ما از کاهش مصرف یا از مصرف پایدار صحبت می کنیم، دقیقا باید چه بکنند؟ یا چه رفتارها و برنامه هایی می توانند ضامن توسعه پایدار باشند؟ و غیره. برای اینگونه برنامه ها به نظرم نمایشی بودن نقش چندانی نمی تواند داشته باشد و اگر هم توجهی را جلب کند به صورت موقعت و مقطعی است. بر عکس حضور گسترده و فعال و متعهد متخصصان در این زمینه ها بسیار موثر است و استفاده درست از شبکه های مجازی و مقابله با دستکاری و خبرهای دروع در این شبکه ها باید هدف اصلی باشد و البته قانع کردن و فعالیت برای آنکه طرفداران محیط زیست بتوانند بیشترین امکان را برای دفاع از آن بیابند.
اینکه حساسیت وجود داشته باشد و افراد حتی به صورتی «عامیانه» نسبت به محیط زیست خود دغدغه داشته باشند به نظر من امری منفی نیست. داشتن دغدغه یک انحصار دانشگاهی یا روشنفکرانه نیست. مردم عادی اکثریت ساکنان همه کشورهای جهان و کره زمین را تشکیل می دهند و من به هیچ عنوان حق ویژه ای برای روشنفکران و دانشگاهیان و نخبگان قایل نیستم. برعکس برای آنها بیشتر از حق، «وظیفه» قایلم. همه آدم ها این شانس را نداشته اند که از سرمایه های مادی لازم و از محیط و زندگی مناسبی برخوردار باشند تا تحصیل کنند و تخصص بیابند و ابزارهای قدرتمند نوشتاری، گفتاری و تحلیلی و استراتژیک به دست بیاورند. این امر اگر به خیال خود آنها عاملی باشد برای آنکه خود را از دیگران برتر و برای خود حق ویژه ای قایل باشند، ما به سوی اشکال مختلف نظام های اقتدار مدار و دیکتاتور منش می رویم. رویکرد افلاطونی که در ریشه این تفکر است هر اندازه هم در خود افلاطون با حُسن نیات روبرو باشیم رویکردی ضد دمکراتیک بود که در تداومش به رویکردهای ضد دمکراتیک راست و چپ در قرون معاصر رسید: به تحقیر مردم و عوام. البته این امر را نباید با پوپولیسم اشتباه گرفت. ما پوپولیسم را عامه گرایی تعریف می کنیم اما این بدان معنا نیست که پوپولیسم یعنی تبعیت از افکار عامه مردم، بلکه به این معناست که پوپولیسم یعنی سوء استفاده نخبگان سیاسی، اقتصادی و اجتماعی و فکری از دانش و قابلیت های خود برای تحمیق و گول زدن مردم، از جمله با به کار گرفتن سطح زبانی و سطح فکری پایین تری از آنچه خود دارند تا مردم را بازی دهند. از این رو من معتقد به این نیستم که دغدغه ابراز شده در شبکه ها و یا در هر شکل دیگر عامیانه را جدی نگیریم. با وجود این ، یک واقعیت نیز آن است که برای گروهی «دفاع از محیط زیست» مثل «دفاع از آزادی ها» یا «حقوق زنان» ممکن است راهی برای تفریح و سرگرمی و یا بازی های تنهایی در شبکه باشد. اما به گمان من اولا این گروه ها ممکن است تنها مُشتی اندک از مردم باشند که چندان به حساب نمی آیند و ثانیا، تشخیص دغدغه ها مردمی واقعی از نوعی اسنوبیسم و مد گرایی و تفریح با این دغدغه‌ها کاری ساده نیست و بهتر است ما فرض را بیشتر بر جدی بودن دغدغه ها بگذاریم تا بر پوپولیست بودن آنها. به خصوص که این امر با تجربه سایر کشورها در این زمینه نیز قابل مقایسه و ردیابی است.

منبع: انسانشناسی و فرهنگ

بازنشر در دهمین شماره فصلنامه نامه هامون – بهار ۱۴۰۰

سالنــــامـــه ارغنـــــــون هامـــون (فروش اینترنتی)

فصــــلنــامـــــه نــــامـــــه هـــامـــــون (فروش اینترنتی)

دوهـفتـــــــه نــامـه آوای هـــــامــــون (فروش اینترنتی)

انتـــــشــــــــارات هــــامـــــــون نـــــو (فروش اینترنتی)

نشستن در لژ مخصوص غول‌های ادبی؛ درباب منوچهر آتشی

درباره استاد غلامعباس توسلی؛ حافظه زنده جامعه شناسی

توسلی در سه بزنگاه تاریخی؛ یادداشتی از حمیدرضا جلائی‌پور

آکادمیسین مردم‌مدار؛ یادداشتی از حسین سراج زاده

نقش رسانه‌ها در شکل‌گیری جنبش های محیط زیستی؛ در گفتگو با دکتر ناصر فکوهی

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

اخبار مرتبط

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ