فیلم بر بستری که بیش­تر کنش­ هایش تقلیدی از صحنه ي تئاتر است پیش می ­رود. محافل درباری آن روزهای روسیه پر است از آدم­ های مصنوعی با حرکاتی تآتری و مصنوعی و در این تاتر هیچ حریم شخصی برای آدم­ ها تعریف نشده است، مانند عروسک­ خانه ­ای که در عمارت اوبلنسکی چندین دفعه در فیلم به آن اشاره می­ شود و یا قطارهایی که در ابعاد واقعی و اسباب­ بازی به تناوب نشان داده می­ شوند. حتا در جاهایی از فیلم صحنه­ پردازی­ ها به طور دستی تغییر می­ کنند. انگار فیلم می­ خواهد بگوید ببین همه ي زندگی بازی بیش نیست که در آن«آنایی»، به طور کاملن تصادفی بدبخت می­ شود تا به طرزی تصادفی­ تر از آن «کیتی و لوینی» خوشبخت شوند. این نوع فیلم­ سازی یادآوری می­ کند که آن­چه برای این آدم­ها پیش آمد می­ توانست به نوع دیگری پیش­ آمد کند و بیننده را به این نتیجه راهنمایی می­ کند که نه به پرهیزگاری خود غره باشد و نه آنای بیچاره را با چشمی سرزنش ­بار بنگرد، همان­گونه که کارنین، شوهر آنا، در این فیلم، درست به عکس دیگر آقتباس­هایی که از او شوهری حسود و بدقلب ساخته بودند، آنا را درک می­کند و می­ بخشد و حتا دختر حاصل عشق آنا و ورونسکی را پیش خود می­ آورد و بزرگ می­کند.