یادداشتی بر کتاب “کهنسالی” اثر سیمون دوبوآر فریبا حاج دایی
آیا می دانستید اگر زاغچه ی جوانی به دیگر زاغچه ها هشداری دهد آن ها هیچ توجهی نخواهند کرد اما اگر زاغچه ی مسنی اعلام خطر کند همه ی زاغچه ها به سرعت از محل خطر فرار می کنند؟ آیا خبر داشتید که میمون ها هر کار میمون پیر و پیش کسوت را به دقت نگاه و از آن تقلید می کنند؟ حال آن که اگر میمون جوانی کاری، ولو هوش مندانه، انجام دهد هیچ میمونی از او تقلید نخواهد کرد؟ ما انسان ها چطور؟ آیا فقط نفس کهنسال بودن یک انسان ما را وامی دارد چشم و گوش بسته از او پیروی کنیم؟ آیا حتی هنگامی که از تجربه و دانش انسان کهنسالی سود می جوییم او را تا به آخر عمر عزیز می داریم و یا وقتی توانایی کار کردن نداشت و به صورت دهانی درآمد، که تنها باید سیرش کرد، او را از خود می رانیم؟ در این مورد فقر حرف اول را می زند و یا عوامل دیگر؟ اصولن کهنسالی چیست؟ آیا دو نفر حتی با جسم و فیزیک یک سان اما متعلق به دو طبقه ی اجتماعی متفاوت پیری مشابهی خواهند داشت؟ آیا می توان پدیده ی کهنسالی را به طور عادلانه بررسی کرد؟ اصلن پیر شدن یعنی چه؟ «لانسینگ»،
