قاسم تنگسیرنژاد: [یک] . «مجموعه موقعیت هایی که ما آدمیان در آن قرار می گیریم یا انتخابی است و یا غیر انتخابی. هنگامی که به سینما می رویم بنا بر این داریم که یک فیلم را تماشا کنیم، وقتی به نگارخانه می رویم قصد آن داریم تا از تابلوهای هنری بازدید کنیم. در خیابان یا معابر که گذر می کنیم اما این خیابان یا معابر نیست که ما مقصد آن کرده ایم بلکه گذرگاهی است که ما را به مقصد یا منزلگاه می رساند. مجسمه های شهری می کوشند تا برای ما آدمیان موقعیت های غیر انتخابی نظیر معابر، خیابان ها، میادین و… را فرح بخش و تاثیرگذار کنند و از سختی و تکرار و ملال زدگی آن بکاهند. »(۱) تصور شهر بدون مجسمه مانند تصور شهر بدون آدم است . بی شک یک وجه بسیار مهم معماری شهری یا شاید زندگی شهری ، همین مجسمه های شهری باشند . مجسمه هایی که وجه بیرونی زندگی شهری مان را – منظورم هنگامی است که شهروند بیرون از خانه و در خیابان های شهر مشغول زندگی با دیگران است ! – معنا می دهند و به مثابه شخصیت های نخبه ، پیام ها و معانی ارزشمندی به ما منتقل می کنند . مجسمه های شهری چنان نقشی در زندگی مدنی شهروند دارند که نخبه گان در زندگی آنان . از آن جهت که با حضوری پرمعنا قصد پر کردن – قسمتی- از خلاهای موجود در زندگی شهروندان دارند . نخبه گانی که می کوشند فضای زندگی بیرونی/شهری مان را لطیف تر کنند .
«مجسمه های به نمایش گذاشته شده وجود یک انسان یا حیوان یا یک شیء را معرفی می کنند. مجسمه های شهری با هدف گرامیداشت یاد و خاطره یک شخصیت فرهنگی، هنری، اجتماعی یا واقعه تاریخی، نظیر یک جنبش اجتماعی ساخته می شدند که البته در طول زمان برخی از همین مجسمه ها خود به نهادی از تاریخ بشری مبدل می شوند.» (۲) این وجه مجسمه نیز به طور عجیبی با هویت شهروند ارتباط دارد و در ابعادی بزرگتر به نماد هویت ملی ایشان نیز بدل می شود .
۱- آثار خلاقانه ی هنرهای تجسمی چه تاثیری در پرورش ذائقه هنری شهروند برای درک بصری و همچنین بر منش زیست شهری ایشان در باب مقوله هایی چون عدم خشونت ، صلح و دوستی و … می تواند داشته باشد؟
۳- یکی از مسائلی که باید در طراحی و ساخت نماد های شهری در جنوب مد نظر قرار داد نوع رنگ گزینی ان است.چرا که این شهر ها بیشتر ماه های سال در معرض افتاب سوزان و باد های گرم قرار دارند و به طبع طبیعتی خشن و خشک دارند و لازم است که رنگ ها طوری انتخاب شوند که بهتر بتوانند حس آرام بخشی و شادی را به بیننده انتقال دهد و این نقیضه کم بودن رنگ در طبیعت را جبران کند.
فضای شهری یک نمایشگاه بزرگ است
۱- امروزه تعریف ها خیلی متفاوت تر از گذشته هستند . تعریف نماد و سمبل نیز از این قاعده مستثنا نبوده است . به نظر بنده فقط یک فرم یا تندیس در میان یک میدان نمی تواند نماد یا سمبل باشد . یک ساختمان نیز می تواند این نقش را بازی کند . به نظر من یک معماری نیز می تواند انتقال دهنده همان پیام و خصوصیت ها باشد . در واقع خود واژه مجسمه از تجسم می آید . تجسم کردن هرچیزی که از تجسم نشات می گیرد می تواند تاثیر خود را بگذارد . اگر از این دید به این مسئله نگاه شود خواهید دید مسائلی که اصلا دیده نمی شد از اهمیت خاصی برخوردار خواهند شد . مسئولین شهری باید این مسئله را مدنظر داشته باشند که یک سازه عمرانی شهری نیز می تواند یک مجسمه باشد . این فهم و دانش باید با خود حس مسئولیت بیشتری به همراه داشته باشد . متاسفانه وضع ظاهری و درونی محیط زندگی ما اصلا قابل قبول نیست . هنرمندان – که شامل دست اندر کاران امر شهری هستند – می بایست با خلق آثار خود بستری برای رشد و بلوغ جامعه به وجود بیاورند . این قشر همچون جامعه شناسان باید شناخت عمیقی از محیط زندگی خود داشته باشند و درک بالاتری از مردم و فرهنگ خود داشته باشند . هنری که نتواند با جامعه ارتباط برقرار کند و راحت هضم شود و به واسطه ی یک منتقد ، یک تحلیل گر با جامعه اش سخن بگوید دیگر هنر نیست . هنر خود یک زبان است که نیازی به مترجم ندارد و باید با درون انسان ها ارتباط برقرار کند و متاسفانه بیشتر آثار موجود در شهر گنگ بوده و تصویر مناسبی را انعکاس نمی دهند . هنر یک مقوله ی شخصی و درونی نیست . چرا خالقان اثر هنری نسبت به پیرامون خود احساس مسئولیت کنند ؟
