مسعود رفیعی طالقانی: این روزها در پیچ و تاب مواجهه با زندگی روزمره، درگیر این مساله شده ام که چرا اغلب ما ،دست از حیاتی ترین کنش فرهنگی زندگی برداشته ایم و رهایش کرده ایم به حال خودش؟!آنچه حیاتی ترین کنش فرهنگی زندگی می خوانمش،ساختن جهانی مختص به خود است .تردید نمی توان کرد که همه تلاش های فکری بشر تا امروز در پی آن انجام شده که انسان را صاحب اندیشه/جهانی، انگیزاننده کند ، او را صاحب حیاتی تعریف یافته ،هویتی آشنا وشخصیتی روشن گرداند و دریچه هایی تازه را در برابر چشمش باز کند. هرکس هم به فراخور زمانه و وضع خود به جستجوی جهان/مکان ذهنی اش برآمده؛آن را یافته و یا آن را ساخته است.