امید که به ضیافت بهار / به میزبانی کهن روز نو / در گستره‌ی این "مرز پر گهر" / پژواک شود / سلام سلامت / در هرم نفس‌ها / و تبسم بیاموزند / دوباره لب‌ها / و راه یابد / آرامش به جان‌ها / و خواهش نوازش / زمزمه رسد / از گلوی دست‌ها / و حذف شود / از حافظه‌ی آغوش / کابوس فاصله / و ترانه بماند چهار بهار / بعد کوچ مرثیه / و رویا بماند باغ / با معجزه‌ی نرگس و مریم / و نوید جاری شود / زلال امید / و شمیم مهر بپراکند / اشتیاق آشتی / و غزل بتپد قلب / با نام هر آن که هستن را / نجوا می‌شود / به زبان عشق . آمین / ای "ما آفرین "